NJË KALA, QË MË BËN TË MENDOJ

Nga Luan Çipi

Për origjinën e lashtë meditoj me respekt,

Madhështia e një Kalaje më mrekullon.

Edhe pse kam lindur në Vlorë, në bregdet,

Gjirokastra e gurtë, nga gjumi më zgjon.

Të jetë Argjiroja e ëndrrave, që më shfaqet me natë

Dhe më thërret e përmalluar në “Qafë të Pazarit”,

Të përshëndes Bajon e ditur dhe Çerçizin flokë gjatë

Apo, të sodis mustaqet gjer në vesh, të Çelo Picarit?

Gjigand më fanitet në Muze Gjin Bue Shpata.

Bashkë janë emblema e tij me penën e Kadaresë,

Aty pranë shoh librat diturore në rafte të gjata

Të Çabejit, Nexhatit, Agim Shehut dhe të Musinesë.

Aty janë, dorë shtrënguar, Frashërlinjtë dhe Anton Zako,

Vedat Kokona, Xhevat Kallajxhiu dhe Branko Merxhani,

Enver Hoxha, Bedri Spahiu, Baba Selimi, dhe Hito Çako,

Avniu, Lamja, Shemshiu, Adil Çarçani dhe Omer Nishani.

Idetë e besimet i kishin deri kontradiktore,

Po arsim e kulturë sollën e mbartën në të katër anët

Dhe pse u ndanë e u vranë në Luftën e Dytë Botërore

Kur, ca u bënë me Sllavët, të tjerët me Angloamerikanët.

Po, Shqipërinë e deshën tej e tej, të begatë dhe të madhe

Dhe për të u përpoqën me pushkë, me kazmë e me penë,

E çliruan, i  lëvruan gjuhën dhe tokën, i qanë derte e halle

Aty ku ishin: djathtas a majtas, me Zotin, apo pa fenë.

Kjo Kala e Madhe, nga rrebeshet s’tundet,

Gjëmon, me këngë e valle, burgu dhe mburoja,

Model për shqiptarin, që s’lodhet e s’mundet,

Në flijim themelesh: Bulja dhe Argjiroja.

Vlorë, më 15.10.2013

ME DRITERO AGOLLIN

Nga Luan Çipi

Më shfaqet çdo ditë Dritero Agolli:

Thesare të rrallë, nga thellësitë nxjerrë,

Nderon mëmëdheun, baltën nga Devolli,

Ky poet i shquar, mendimtar me vlerë.

Tituj librash, poezi, lexoj në dhjetëra kapakë:

“Në Rrugë dola”, “Me hapat në asfalt” shkelur,

“Devoll, Devoll”, buhisje toke vlagë,

Te “Shtigje Malesh …”, gjen vargje të zgjedhur..

Në “Mesditë” takon “Baballarët” e “Nënës Shqipëri”

Kjo “Fjala gdhend gurin”, kur “Udhëtoj i menduar”

Dhe raftet, mbushur libra, të ndjellin kërshëri:

“Lypsi i Kohës”, më tej “Pelegrini i vonuar”.

Mbushem me gëzim, dashuri e shpresë

Bëhem optimist, nga fryma Naimiane

Edhe pse i moshuar, nuk mendoj të vdes

Frymëzimi nga Bernsi, rrënja Lasgushiane.

Nuk më lë Agolli, tendosur më mban,

Më shtyn që të ndreqem të ngelem pa huqe,

Të adhurojmë tokën, nënën dhe babanë,

Armët t’i shkatërrojmë, t’i kthejmë në plugje,

Ta gëzojmë çastin me miq e me shokë,

Të hamë e të pimë, ta shijojmë  jetën,

Ta duam Atdheun, ta kemi mbi kokë,

Të themi, guximshëm, vetëm të vërtetën.

E, si mos ta duash Driteroin tonë,

Ta lexosh për ditë dhe ta adhurosh?

Në çdo faqe libri dituri bulon.

Kushtoji pak kohë, botën të fitosh!

Tiranë, më 18.01.2012

NË GOZHDË VARENI DYFEKUN!

Nga Luan Çipi

Disa, shpesh llapin e shajnë,

Pështyjnë, jargaviten, vjellin,

Të bardhën, sterrë e bajnë,

Zjarrin, bash në prag e sjellin.

Ca të majtë e ca të djathtë,

Përkrahin Turkun, a Grekun.

Unë u them: Pushoni, mjaft!

Në gozhdë vareni dyfekun!

Rrini larg nga djalli sherr,

Ku vëllai i hakërrehet motrës,

Jeni një bark e një derë,

Pse bëheni gazi i botës.

Mos u kapni kot për lesh,

Urtë e butë kuvendoni,

Këmbëkryq, merruni  vesh,

Nga historia mësoni!

Ndaj u zgjodhët deputet

Ligje për të bërë, së toku,

Pa ndarje, sharje që vret,

Me besë e respekt te shoku.

Po u them, si i pa anë,

Lërini “Ishët” mënjanë!

Se ç’bënë, të gjithë i panë:

Rrugë hapën, tej e ndanë.

Tani na duhet punësim,

Qeveri, që fort drejton,

Shlyerje borxhesh, mirëkuptim,

Ecuri pa korrupsion!

Vlorë, 10.10,2013

ROBERT NDRENIKËS!

Artist i Popullit

Kush është krenaria juaj? Opinioni nuk është bindur:

Vunoi, në breg të detit, apo vendi ku ke lindur?

Thonë, në Tiranë prindërit, erdhën nga ky fshat me emër.

Artisti Robert Ndrenika, dy vendlindje mban në zemër.

Kudo, ku ka milituar: pedagog apo drejtor,

Ku është lodhur e munduar: deputet, apo aktor,

Ky Robert Ndrenika ynë e ka thurur një kurorë

I dashur, i drejtë, i ndershëm, shoqëror e njerëzor.

Mbi njëqind role të para në drama e komedi,

Ne përherë të admironim me më shumë kërshëri,

Në dyzet filma ikonë, demonstrove mjeshtëri,

Si pjesëtar në çdo familja, kudo ngjizje dashuri.

Nuk harrohet “Koz Dynjaja”, “Prefekti” dhe“Filimoni”,

Rizai, Gjoni dhe Sokrati, postieri gazmor Agush,

Shekspirin ngrite nga vari, na mrekulloi Harpagoni

Zenuni edhe Vangjeli, Ti, talent që sallat mbush!

I shpallur “Mjeshtër i Madh” me meritë “Nder i Kombit”,

Ke hyrë thellë në çdo vatër, ke mëkuar gaz e shpresë,

Toskë e Gegë, Çamë, Kosovarë, me zemër i luten Zotit:

Jetë të gjatë, role të para, lavdia me ty të mbesë!

Vlorë, më 15.09.2013

POETI JANAQ PANI

Nga Luan Çipi

Qeparotasit kapedanë

Të rrallë shokët i kanë:

Hap kompjuterin, në çdo anë,

Janaq Pani, më rri pranë,

Tej nga Toronto e largët,
Ku e hodhi emigrimi,
Në eter na i nis vargjet
Nuk i shteret frymëzimi.

E shoh, bregut të Ontarios,

Më duket si në Gjivlash,

Përmbi Torën e Torontos,

Si në majë të Llogorasë.

E mendoj mes nesh në Vlorë

Krijon, shkruan e vargëzon,

Flokët mbuluar me borë,

Gjeolog, që veç gërmon.

Njëzetë libra për fëmijë

Mbushur gjëegjëzë, përrallë,

Midis nesh sërish do vijë

“Gjyshi Ketër” me shumë mall:

Porosi, busull për jetën,

Thëngjij të ngrohtë të vatrës,

Pohime për të vërtetën

Janë rrufe, që shkrepin natës.

Balada, fabula e këngë

Pushtojnë kodrat me ullinj,

Bregdetit, shpella e mëngë:

“Tufza me lule”, njëmijë

Janë këshilla me moral

Për “një mik që njoha unë”

Që zemrën ta bëjnë mal,

“Yll mes yjesh” dritë shumë.

SHËNIM:

Midis thonjëzash – tituj librash të autorit

Vlorë, më 10.05.2013

SHQIPONJA E SAZANIT
nga Luan Çipi

 
Është 7 prilli, mos e harroni

Një ditë e mbrapshtë, e zezë pis,
Kur mbreti Zog na tradhtoi.
Me ar e gjind, u arratis.

Erdhi fashizmi dhe na pushtoi

Dhe proklamoi perandori.
Mijëra ushtarë Duçja dërgoi
Dhe, makarona e demagogji.
Populli u ngrit, kudo luftohet
Kundër pushtuesve pa kompromis,
Atdheu i shtrenjtë krejt çlirohet,
I pastër frynë  flladi i lirisë.

Po ja, sërish, i shenjti idhull
Qyteza e Sazanit, është robëruar.

Simboli i shqipes, i vetmi ishull,
Prapë nga të huajt ri patrulluar.
Për ju parti, për ju shtetarë
Një lutje britmë, ju parashtroj:
Hiqni të huajt, vini Shqiptarë
Vetëm shqiponja të fluturojë!
7 prill 2013

NIKOLASI, PIANISTI SHTATË VJEÇAR

Nga Luan Çipi

.

Sot u ngrita herët, Zoti e bëri mbarë,

Meditimi u tret larg në Amerikë,

Mu kujtua nipi, Niku shtatëvjeçar,

Një melodi labe më mbiu në grykë:

Belbëzoja ngjirur, këngën kisha marrë,

Pas dëgjova gruan, ëmbël po ia kthente:

“Nikolasi ynë sot është shtatë vjeçar!”

Labçja edhe pa iso, simfoni më vete.

Bir shqiptarësh, prindërit mjek të dy,

Gjak nga gjaku ynë, në fis e në farë,

Lindja në Amerikë, tjetër kënaqësi,

Nikolasi ynë, qindpërqind  Shqiptar.

E gatis kompjuterin, një video dëgjoj

Nipi im i dashur në piano po luan,

Në sfond qindra libra në rafte shikoj

Kryefund nga Niku shpesh u rilexuan.

Bethoveni i madh më ushton në vesh

Nipin tim të vogël, s’gjen vend ku ta vësh,

Fati i Amerikës na u bë peshqesh,

Me elektronikën, bota u bë njësh.

Sërish meditoj i entuziazmuar:

Kthehen mërgimtarët me djemtë e ditur,

Atdheu ynë, nga Zoti i bekuar,

Siç e duam ne, ka për t’u rilindur!

Vlorë, më 28 Prill 2013

MIDIS DASHURISH

Nga Luan Çipi

Si trup – në Tiranë, si mendim – në Vlorë.

Kur vete në Vlorë, mendoj për Tiranë.

Po pse është dyzuar mendja ime e gjorë.

Erdhi pleqëria, që vendi s’më mban?

Kjo, është e vërtetë, këtë dot se fsheh

Po, kështu jam ndjerë dhe vite më parë:

Vlora më mahnit, Tirana më deh,

Se Vlorën e kam dashurinë e parë.

Edhe në Tiranë, në kryeqytet

Kalova shumë vite, thuajse një jetë

Atje  nxënës isha, atje qesh student,

Kalova dhe vitet e moshës së tretë.

Atje gjeta miq, atje zura shokë

U lodha, u çlodha,  flokët mu përborën,

Po s’u gënjej, vëllezër, u bëj be për kokë,

E dua Tiranën, po jo aq’ sa Vlorën.

Tirana e madhe, xhamia-sahati,

Kuvend, qeveri, pinjollët e mbretit

Operë e teatër, bulevardi, Dajti

Po, Vlora seç ka, madhështinë e detit.

Në Tiranë koncerte, kinema, balet

Vërtet të çuditin dhe të mrekullojnë

Po, kur në Vlorë zhytet dielli në det,

Krishti e Muhameti dalin ta shikojnë.

Bukuri e virgjër, bukuri e rrallë

Mal, kodër e det dhe Vlora në mes

Kurora ullinjsh, limonë, portokall.

Lum unë, ku kam lindur, s’më bëhet të vdes.

Tiranë, më 05.03.2010

MENDIMET E NJË PLAKU

JETOJE TË SOTMEN

Nga Luan Çipi

Kanë folur e shkruar filozofë e poet,

Këtu e kudo, ku bota  ka jetë,

Nga shtetet e lashtë: Greqia, Persia

Nga Egjipti, Roma, Kina dhe Rusia.

Ndër vite flitet për nocionet botërore:

Liri, barazi,  drejtësi, vëllazëri,

Gjithnjë është nxënë në librat shkollore

Për ligje e norma në shtet e shoqëri.

Ndaj rrojmë dhe sot, të lirë, pa frikë,

Të pa ndarë në ngjyrë, në racë e në shtresë,

Në Evropë, Afrikë, Azi, Amerikë,

Si miq të mirë me fjalë e me besë.

Natyrën gëzojmë si krijim të përsosur,

Të thurur nga dashuria eprore,

Po përjetësia, nuk është e pasosur:

Siç lind edhe vdes krijesa njerëzore.

Kjo do kujtuar për ditë e për natë,

Në luftë me të keqen, lakminë e pafund:

Jetoje të sotmen, se nuk është aq e gjatë,

Ndihmo nevojtarin, sa rron e sa mund!

Vlorë, 07.04.2010

GJINDJA

nga Luan Çipi

Nënë dhe babë,
Vëlla dhe motër,
Vajzë dhe djalë.

Më tej: lum e det,

Fushë, breg e mal.

Të parët – histori
E bërë në mot e jetë.
Të fundit – gjeografi,
Ndryshohet, fare lehtë.

Shokë, gjen nëpër botë
Dhe koha të jep miq,
Që venë e vijnë edhe kot,
Kur shportën ke me fiq.

Ata, zgjidhi një fije,
Ndër njerëzit më me vlerë,
Me prestigj, emër e dije,
Nga ty, më shumë të ndjerë.

Po, mbi çdo gjë në jetë
Ngrohtësi të jep bashkëshorti.

Dhuratë, dhe fat vërtetë,
Ai, Ti dhe… Zoti.

26.09.09

Nga: SHEFQET SULMINA

DIKUR DO TË NDODHË….

Pabesueshmëria e perceptimit kur ti gjithmonë lëviz
Dhe e gjitha kjo është një gënjeshtër
Se në fakt ndodh e kundërta
Se ti nuk lëviz,por lëviz gjithçka që t’rrethon.

Por ti nuk e dallon peizazhin natyror që rrotullohet pas teje
Edhe kur t’pushosh, t’flesh gjumë,t’vdesësh ai lëviz pa pushim
Ecën mediton,flet me vete,n’fakt asgjë nuk ndryshon
Pasi kanë pirë jetën deri k’tu,kërkojn t’mbushin gotën përsëri
Por me lot…

KUR KËNGA VETË DEL

Çudi, kur kënga del prej lugut të gjoksit me vrull
Bashkë me akordet e zërit fryma derdhet fërshëllimë
Kjo erë e fortë çdo gjë jashtë e ka ngrirë,bën zhurmë
Zogjtë n’xhamat e ngrirë t’dritares duke çukitur rrinë.

Janë gjethet e luleve që frymën dhanë e u shuan ngadalë
Kur shiu bie, plot me lot më mbulon qielli
Dhëmbjet e gjithësisë shpatullat kërrusur m’i kanë
Pastaj si kokrra smeraldi fillon të bjerë breshëri.

Nata e ftohtë brisk këmbëngul me kryeneçësi
Duke kërkuar çdo gjë në kët’ natë cingërimë
Yjet prej qiellit n’tokë zbresin një nga një
T’kapur dorë për dorë t’gjithë përrreth meje vijnë.

Pastaj vjen vapa e nxehtë përcëlluese
Uji avullon me shpejtësi n’kët’ vapë t’zhegut
Qielli buzëqesh me yjet vezulluese
Arusha e madhe me ngadalë po kalon shtegut.

Mbi malet kryeneçe fluturon një shqiponjë
Me kënaqësi n’liri n’hapsirë ka hapur krahët
Njolla t’zbehta ngadalë po zhduken n’horizont
N’perëndim ëndrra fillon e po zbret shkallët.

E k’shtu duke kaluar përmes t’gjitha këtyre
Prej shpirtit fillon të tingëllojë melodia
Fjalët dalin prej tij, bashkë me avujt n’qiell ngjisin
Çudi gjithçka më duket e shkretë, kështu del poezia…

BISEDOVA

Bisedove me veten dhe qiellin
Më thanë se duhet të pres.
Më pas u mundova t’lexoj fjalët e detit
Dëgjova tingujt e këmbanave
Dhe këto tinguj i ktheva në vargje.
Unë vazhdoj vazhdimisht t’bisedoja me t’gjithë
Pa i fshehur mendimet e mia
Kur ju thashë se dielli m’kishte ftuar në dasëm
N’fytyrën e asnjërit nuk shfaq habia.
Pastaj sinqerisht u tregova si kisha ngritur dollinë
Me legjendat e moçme
Në një sofër bashkë me ta
Pastaj nëpër kohë kam parë breshrin e historisë
Largësia në kohë e bënte më të ndezur
Orët dhe zanat patëm krah që nga mitet e lashta.
Kam kalëruar përmes shijes lotëve të derdhur n’histori
Qepallat e mia i ktheva në varka lundrimi
Pasi kalova detin e kripur pashë qartë gjithçka
Në hapin e parë të kohës së largët…

KUR DESHA TË VJEDH HËNËN

Me dëshirat e çmendura fëminore m’shkrepi të vjedh hënën
Ajo m’habiste kur dilte n’qiell e plotë si buknorë
Shtojzavallet kur ma kuptuan dëshirën me t’madhe qeshën
Me ta shetisja n’çdo vend i kapur dorë për dorë.

Por çdo natë shihja se dikush n’qiell ëndrrën ma merrte
Këtë e dalloja se ajo nga pak humbte formën e saj t’plotë
Ndoshta kur mbi kroje e burime rrezet e saj derdhte
Vështrimin e saj ajo s’ma ndante nga qielli,poshtë n’tokë.

Ajo gjithçka ndriçonte me rrezet e saj t’florinjta
Zanat freskonin gjinjtë n’burimet me ujë t’kulluar
Cucat krihnin flokët n’mëngjez sa zbardhte dita
Për çudi n’darkë hënën ma kishin vjedhur
Kish mbetur vetëm si drapër i harkuar.

Bredhja t’ia kap rrezet nëpër livadhet me barë t’butë
Në zemrën time një lulkuqe petale çeli
Fjala që m’doli,gërxhet me rrezet e hënës u zunë
Duke shkruar si në ëndërr fjalët e sirenave t’detit.

Pasi një dorë e padukshme vodhi hënën rrugët m’u ngatërruan
Dhe as kroin me ujë kristali nuk munda ta gjej dot
Kujtoj se një nga një n’qiell të gjithë yjet u shuan
Kujtimet ndriçojnë si meteor,shndrohen n’hi e si harroj dot.

Cucave u rrezëllijnë gjerdanët nën gushë
Fëshfërijnë këmishat e bardha që i kanë pala pala
Midis zemrave tona dhe diellit, është vetëm një urë
Nën syrin e shkruar,mbuluar nën qerpik, aty ndala.

Kështu t’gjitha këto ishin pasione t’çmendura fëmije
N’mes legjendash dhe përrallash jam rritur e kam fjetur
Hajdutin e hënës nuk munda në dorë ta shtie
N’vështrimin engjëllor t’cucave,rrezet e hënës janë tretur…

OSHËTIMA NËPËR HONE

Rendim gjithmonë përpara,pas kemi lënë kohën e vjetër
E cila na vështron me sytë e zjarrtë
Ndriçon errësirën,dëshmon se nuk ka vdekur
Kaltërsi e formuar nga shtresat e ajrit
Temeperaturën e merr nga dielli
Re të kuqerrmta rendin para nesh
Fushat mbuluar me mjegull,alpet maja mprehtë
Gëlltisin thirrjet e orëve,t’zanave,jehona dëgjohen përreth.

Hapsirë e përzierë me frymrat tona
Mushkritë e universit që thithin papushim
Pemë gjigande ku ne jemi t’parët në trung
Sipër nesh pastaj rrema të tjerë vijnë.

Atmosferë ngarkuar me rezonancë zërash mitologjikë
Oshëtimë nëpër hone,arkeologjia papushim dëshmon
Flasin gërmat nëpër gurë,i ndryshojnë ngjyrën kohës gri
Mugëtirën e shekujve papushim ndriçojnë.

Hijet që zbritën nëpër muzg na kanë bërë konfuz
Duke kaluar nëpër tymnajën historike,sakrificë n’mes flakësh
Imazhe të errta si hije n’mes janë ngulë
Njollat e kohës vazhdimisht erdhën dhe u përhapën.

Vështrim i ngulur në lashtësi,rrëmben rënkimin e fjalëve
Përzierë me dallgët e tmerrshme të historisë
Ata dëshmojnë përmes ngjyrës së kaltrsisë
Tingëlluar përmes oshëtimës detit
Mbi shkumën e bardhë të valëve.

Përmes gjurmëve arkeologjike që bëhen më të dallueshme
Ku n’hapsirë oshëtima e zërave na jep formë
Këndojnë n’gjokset tona me zë të këmbueshëm
N’gjethet me pika vese marrim frymë,jetojmë.

Duke sfiduar mendimin e keq aq si ferrat na kanë mbirë
Qentë lehin duke na ndjekur në çdo hap
Shpesh dhëmbët na i kërcëllijnë
Lumenjtë rrjedhin,lulet çelin,dielli horizontin përflak…

Prangat e ndryshkura kanë filluar të këputen
Pena jonë kërkon lulen e humbur
Nga aroma e përhapur gjurmët fillojnë e duken
Me ngjyrat e lumenjëve duket më e bukur.

N’pikat e shiut me ngjyra t’padukshme pikturuar
Në ujvarën e kohës përzihen kujtimet
Njollat e kohës papushim që do të zhduken
N’rezonancën e zërave t’padukshëm
Çdo gjë është shkruar…

SHKAMI I PLAKUT

K’shtu e kishte emrin atje në at shpat
N’mes shkëmbinjsh gri ngrihej një kullë guri
Dhe sot k’shtu ai qëndron prapë
Kish ngjyrë gri në të zezë,kish pamje burri.

N’mes shkëmbinjsh t’thepisur rridhte një përrua i thell’
Kish ujë të kulluar tamam si kristali
Vazhdimisht rrjedh,s’pushon as n’dimër as n’verë
Shtojzavallet aty e shuanin etjen,pushonin tek shkami.

Kur shqiponja ngrihej n’fluturim duke hapur krahët
Mbi shkrepat e murrmë klithte në liri
N’fund rridhte zalli me ujin e pastër qelibar
Kur ylberi del hark,aty ulet ujë për të pirë.

K’shtu thellë deri n’asht kam dashurinë e shtrenjtë
Kur me zanat hidhja valle i kapur dorë për dore
Krekëza në shkëmb i lëshonte rrënjët thellë
Pamje mahnitëse e tokës atnore.

K’to pamje magjepëse gjithmonë gëzim m’kanë dhënë
Bashkë me skifterët n’maja shkëmbinjsh kam pushuar
Dhe n’kopsht të parajsës po t’kisha qenë
Ai vend gjithnjë ka për t’më përmalluar…

GJUHA ËSHTË E LIRË

Tani gjuha është e lirë flet pa pushim
Qiellëza nuk thahet më si dikur
Gjuha trashej,digjej,gjuha çahej, gjaku mpiksej
T’gjitha këto sot kanë lënë gjurmë
Brenda në ndërgjegje s’i n’çengel varur rrinë.

E sot gjuha është e lirë të flasë çdo gjë
Të flasë për retë që vazhdimisht mbarsin qiellin
E pastaj kur të gjitha papushim i ka thënë
Brenda trupit sillet përqark shpirti
Kurse gjurmët brenda teje mbesin.

Gjuha pa frerë bën të të dhëmbë koka
Duke harbuar në çdo vend me lirinë e saj
Në parkun gri plot zhurmë po çirret bota
Në një kënd të globit qeshin,diku ka uri
Në një kënd tjetër,kujë e vaj.

Kështu fjalët përhapen në eter nga të gjitha anët
Duke sjellë para nesh të gjitha dukshmëritë
Sot dashurisë nuk ka nevojë t’i hapësh krahët
E pagëzimit hyjnor që është e pakufishmia liri.

Duke ndjekur deri në fund fjalën e pasosur
Çiftëzuar njëherësh me baltën e tokës sime
Shkëmbinjtë po flasin,s’rrinë më të ngurosur
Kjo është liria e fjalës që është sublime…

NË PËRKUJTIM TË BABAIT

Ti qëndron i skalitur brenda kujtesës sime
Dhe tani që s’jeton më, ti je brenda meje
Gjurmët e tua peshojn’ rëndë mbi shpatullat e mia
Kafenë s’i gjithmonë do ta pimë të dy mëngjeseve.

Duke rrufitur kafenë bisedonim për gjëra t’bukura
Për idetë e reja që kishin dalë mbi ato të vjetrat
Diskutoje ngadalë,më shihje mua, shtohej shpresa
Tash prej vitesh s’ta dëgjoj zërin,s’më hiqesh nga kujtesa.

Të gjithë m’thonë se jam krejt shëmbëllimi i babës
Trashëguar prej genit tipare karakteristik
Nga natyra jemi pak të ashpër
Bartur nëpër breza nga stërgjyshërit e mi.

Dhe tani e dëgjoj tingullin e zërit tënd
Këshillat e vazhdueshme edhe sot s’më ndahen çdo hap
Pemët dhe lulet marrin frymë anekënd
Dikur unë vija pas teje
Tani të ndjej se më ndjek nga pas çdo çast.

Dëgjoj hapat e tu dhe i njoh ata nga larg
Sepse n’damarët e mi rrjedh gjaku yt
Duhet t’farkëtohesh m’thoshe s’i hekuri n’zjarr
Kur t’më dalë shpirti do të vdes pa merak
Se t’kam ty o bir, e mbi varr s’do t’më shkeli njeri…

SKËNDERBEU

Ai sot nuk është më
Para pesë shekujve frymën dha
N’mendjet tona dhe n’histori
Do t’përshkruhej me gërmat të artë.
Shpirtin nga eshtrat ta ndau fati
S’ta ndau as shpata e as shigjeta
Por as sulltani me fytyrë lugati
Asnjë pasha me shallvare të gjëra.
Edhe sot kundërshtarët i ke të shumtë
S’i ke nga mençuria
As s’i shpata jote që sheshonte malet
As si nipi yt tradhëtari Hamzai,
E kanë t’pa mundur me ty të përballen.
E ne sot kujtojmë atë orë mortore
Që pa u ndjerë si gjarpëri solli atë ditë t’zezë
Kujtojmë bëmat tua përtej fuqisë njerzore
E meqë s’të vranë dot atëherë
Ne sot shpifim ndaj teje
E jemi bërë për faqe të zezë.
Ti sot jeton n’hapësirat qiellore
Duke kalëruar n’mes yjesh t’shoh i mahnitur
Shpërfytërohemi kur dëgjojmë tone armiqësor’
M’duket se prej pavionit psiqiatrik janë arratisur.
Ti m’je pështjellur me vel t’kaltër qiellor
Nën vështrimin e zjarrtë,troku i kalit
Si trashgimtarë i një populli hyjnor
S’të gënjeu me pasuri dhe pushtet sulltani
As me lëvdatat lajkatare
As nga ca të tredhur
Si nga mendja dhe allatet poshtë
Që vjellin helm mbi historinë shqiptare….

ENDEM SI CIGAN

Endem si ciganët q’ çadrat ngrenë kudo
N’çdo breg lumi dhe përrua unë kam qenë
Me këngën time botën para jush prezantoj
Ashtu si ma pa syri, çdo fjalë e kam thënë.

Natën kam dashur ta lidh t’mos lëvizë
T’kishte vetëm dritë
Dita t’i jepte dritën asnjë çast t’mos priste
Kënga shpesh helm më bëhej në shpirt
Nga t’vjellurat e të tjerëve melodinë mirrte.

Kështu kam bredhur si cigan pa ndalur asnjëherë
Për t’gjetur atë që vazhdimisht kërkoja
Kockat po m’kërcëllijnë gjithmonë pandërprerë
Për ta vendosur si kufi vetëm fjalën doja.

Shpesh me detin jam zënë
Me grushte jam përleshur me të
Por krahët shpejt m’u lodhën
Pastaj e përqesha
Por prap’ me të miqësohem
E zhytem në të
Me furi i çaj dallgët
Me ëndje më lind shpresa.

Me vështrimin tim kam dashur t’zhbiroj fundin e detit
Për të nxjerrë në dritë misteret e pa zbuluara
Duke u endur si endacak, e fshehta e tij pa zbulaur mbeti
Nëpër dallgët e tij bashkë me peshqit kam notuar.

U enda nga u enda prap n’trollin tim u ktheva
Madhështinë ja ndjeva n’deje ku gulfonte i ngrohti gjak
Brenda n’gjoks me shakullina dëbore m’goditi era
Po s’pati fjala peshë, mjafton t’dalë nga shpirti me vikamë.

Shumë net kam zbardhur me ta dhe kam dash t’ lidh miqësi
T’mos harroja errësirën kuptoja thellë pagjumsinë
Kënga shpesh ngrinte shkulmat si vorbull
Fjalët s’mu ndanë, si kurorë sillen rrotull.

Shpesh turrem pas erës ta zë ku të mund
Që fjalët m’i mori dhe m’i fshehu pas reve
Fjala dhe gjuha m’u zgjidhën më në fund
E tash nga qielli si shi bien në formë rrëkeje.

T’bjerë n’formë rrëkeje pa pushuar litar litar
T’marrë me vete t’vjellat e botës e t’i derdh n’det
Shoh se është derdhur shumë vrer dhe helm
Dhe as shiu që bie furishëm s’ka për t’i larë.

Duke menduar me vetveten kënga ime pushoi
E gjitha prej meje si përroi prej shpirtit ka dalë
Syri e pa botën, kjo pa masë më hutoi
Rreth saj sillem rrotull, takoj ëngjëj
Për çudi, më shumë takoj djaj.

Endem si cigan endem gjithnjë pa reshtur
Rrugëve t’panjohura duke çarë shtigje t’ reja
Jo, nuk besoj se ëndrrat kanë vdekur
Shiu bie, bubëllon, diku godet rrufeja.

Pas një gjumi t’rëndë sytë m’u hapën
Ëndrat q’ pashë m’u zhdukën s’i lidha askund
Ëndrat i kujtoj shpesh me hijet e mëngjesit, natën
Po të doni qeshni, kënga s’pushon, dallgët e detit tund…

PAS REVE

Atje ku kreshtat e maleve puthin retë
N’atë pikë takimi është ndalur vështrimi im
Rrugës plot lakedredha n’shpinë t’malit ngjitem vetë
Rend pas gjurmëve t’padukshme gjithnjë papushim.

Pastaj dalloj flakë t’ndritshme që përshkojnë qiellin
Nxehtësinë e tij ndjej duke u përhapur turravrap
E ndjek dhe këtë pas,por gjurmë pas zjarrit s’mbesin
Ndjej ngrohtësinë e çastit pastaj i fshihem me vrap.

U mundova të ec me hapin e reve
Por me ta s’mund eca por mbeta pas
Prej qiellit shkëlqeu e fuqishmia e diellit rreze
Dhe sytë gati sa s’mi vërboi në çast.

Psa k’tij shkëlqimi qiellor unë turrem si i marrë
Pa patur frikë se drita e tij më vërbon
Pastaj dua t’rrok me krahët e mi t’detit dallgë
Ja, pas k’tyre gjurmëve humbas, mendjen ma freskon.

Mundohesha ta zë dritën që m’kall n’zjarr e flakë
Mendimet nga skutat e errëta m’i nxjerr fije fije
Prej dritës shpirti m’gufon dallgë dallgë
T’çaj perden e errësirës gjithmonë kjo dritë m’shpie..

PROFANI I MADH
Kushtuar Dritero Agollit

Ti u linde dhe u rrite n’ato vite të vështira
Kur n’botë njerzit si ujq shqyenin njëri- tjetrin
E kësaj kohe si shpëtoi dot Shqipëria
Qielli mbarsej me re ,shkrepëtimat përshkonin vendin

Eh, Shqipëria jonë e gjorë që si qeshi buza kurrë
Mbi ballin e rrudhosur vështrimin thekur n’male
Fëmijët para kohe u poqën,krahut hodhën pushkët
Me vështrimin n’horizont, me besim dhe ëndrra për t’ardhmen

Dhe ëndrrat përziheshin me të fuqishmet krisma
Nga pushkët me gjalmë u kthyet me supe t’nxira
Shqipëria kishte aromën e barotit të athët
Ajo kishte kujë e vaj, prej shpirtit lëshonte britma

Në torbën e fishekëve të ishin përzierë vargjet
N’xhubletën e Lokes bërë copë copë
N’dritën e pishës e t’ kandilit që errësirën çante
N’ajkën e qumështit ishte melodia ku mileshin lopët

Nëpër kantiere përzierë me aromën e djersës
Ku çaheshin shkëmbinjtë e derdhej hekur- beton
N’çibukun me duhan t’fortë që ndizej me eshkën
Errësirën shekullore për t’gremisur, thellë n’hone poshtë

Kënga jote erdhi me permtimin e freskisë së korijes
Duke shpërthyer mugujt e paqartë të errësirës
Si ketrat nëpër pisha vinte duke kërcyer
Për t’thurur qilimin me lule zymbylash
Me gërma ari feksur prej dritës

M’kujtohet se brenda meje mbolle cicërimat e zogjëve
Përkdheljet me fjalën e gdhendur si degët me gjethe
Mbi bokat e murrëtyera bleta gumzhinte nëpër zgjoje
Nëpër hullitë përzierë,nektar artistik derdhje

Tash, vështrimi t’humbet honeve refleks i pasqyrave konkavë
Nën rrezet e zbehta t’hënës retë lëvizin çrregullisht
N’hapsirë n’majë çengelash rrinë varë
Ti qesh me ironi kur i dëgjon të thonë
Se u ndeshëm burrërisht me djallin e zi…

Profan i madh, i bindur për ëndrrën më të mirë
Rritur me vargjet e tua, n’gjokset tona këndojnë
Thithur aromën e tokës ku pikat e djersës ndrijnë
Si gurra ku buron uji,vargu yt merrte formë

Në gjurmët e Naimit u rrit vjersha dhe poema
U munde me t’Lekë Dukagjinit kanunë
Duke shpresuar për ëndrra dhe shpresa t’reja
Por pohove se ka qenë burrë, dhe trim si furtunë…

E, ti plugoje me fjalën e bukur shqipe hyjnore
N’këngët dhe ninullat që këndoheshin nëpër djepe
E gdhendje fjalën nga guri e cila petale lëshonte
E ajo gjithmonë nur më të bukur merrte

Me mundim gdhendje të moçmet fjalë
Si patriark i penës zemra n’gjoks t’hovte
Si bleta lule më lule mblodhe t’ëmblin nektar
Duke harrur me kujdes ,e lastarë t’rinj lëshonte…

PËRMES VEGIMEVE

Mendim që strehohesh edhe n’folenë e skifterëve
Përzihesh me retë, askërrkund s’mund të zësh vend
Pastaj rend duke shaluar për kalë erën
N’tokë kthehesh me bulëzat e vesës sumbullargjend.

Po kështu sypatrembur bredh nëpër muzg
Me një shpirt t’ dalldisur n’çdo anë e kënd
Mendim që bredh lule më lule
Pastaj n’mes vargjesh plot hijeshi zë vend.

Shpërthen mendimi përmes ëndrrave vegimtare
Stërpiket me gjak fushave t’betejave ku bie hero
Toka me dhimbshuri n’gjirin e saj i mbante
Ëndrrat bashkë me shpirtin më nxisin kudo.

Dhe sot mendimet jetojnë, flenë t’qetë në muzg
Perms reve t’kthjellta agu vjen me pikat e vesës larë
Prej thellësive të shpirtit kënga del e ëmbël dhe e butë
Ngandonjëherë del me zë të çjerrë e ty rrimë duke t’sharë….

RESHAT BADALLAJ

Gjarperinjtë donin ta helmonin
Si fati i Petro Nini Laurasit në Jug Zagarët me dy këmbë
Ndoqën gjurmët në borën e ngrirë
Laraska e zezë u ul në kulm të shtëpisë Këndoi vetëm dy herë
Këngën e vajit dhe fluturoi. Vasha ndali vekun e nusërisë Dhe në sy i ngriu si akull gëzimi Foshnja në djep ndaloi vajin
Edhe kërcylli në oxhak ndali këngën
I strukur në errësirë
Pushoi edhe pushoi kavalli i çobanit…
Bota dha lajmin e ri:
E kapën, e vranë, e helmuan vigun
Gjaksorët bënë gosti me mish derri. U mblodhën burrat e fisit
Si te rrapi në Mashkullorë
Ku foli Çerçizi me gojë : ‘do bëjmë taborë’
Konakun e mbuloi zymtësia Plaku prishi qetësinë e heshtjes Na morrën djalin!
Dritën, jetën, yllin ! Nenëlokja në heshtje vajtoi
Teksa ledhaton flokët e Bardhit Ja ku e kemi, ky zë vendin e tij
Mos derdhni më lot ! Nora me motrat morrën këngën e Çelo Mezanit Arbëri,Erioni dhe Lumjani morrën vallen e Osman Takës Eh, sa mirë zhurianet luanin vallen !
Vallen e trimit !
Nuk qanë, por qeshën e kënduan
Për trimin që jetonte veç për Liri
Dushmanit i ra rrufeja në kokë
Por trimi qëndron si burrat nën hekura Ah, sikur ta kishte grushtin e Migjenit
E ti binte malit që s’bënte zë Për botën e mbushur me lajka
Tradhëtarë e të ngrënë fjalë…

Dikur shoqëria ishte me shumë shije

Madje dhe njerzillëkut i kishte hije

Dashuria vendin e kishte në ballë

Shumëdimensionale ishte kjo fjalë

Krijoshe shoqëri, besimi ishte i plotë

Dhe loja kur luhej i kishte të vetat ligje

Ndodhte që bashkërisht të ngreshë ndonjë gotë

Jeta s’qe e vrazhdë si sot, s’të përplaste në brigje

Tani është krejt ndryshe, njerëzimi ka devalvuar

Para së gjithash hipokrizia po qëndron në ballë

Fjala dashuri më nuk e ka kuptimin e dëshiruar

Të prishesh me shoqërinë e vjetër, ndodh dhe jo rrallë

Po çu bë me kujtimet, ku mbetën, ku tretën

Ndera dhe respekti u përbinë nga smira

Ky tufan i  keq në themel e lëkundi jetën

Për përvetësime ndër njerëz tani vlon dëshira.

E ti zemra ime akoma po qanë për kohën e ikur

Më kot i kërkon gacat e prushit mbuluar me hi

Shoqëria yte e vjetër në ikje, që moti t’i ka fikur

Ti madje kujtimet e vjetra ende po ia ruan në gji.

Dhe,dashurinë time që e fala për njerëzinë

Ju lutem ma ktheni, mos ma bëni ujem

Ju turpshëm po ikni, unë jetoj për dashurinë

Jua dhashë me okë, s’ma dhatë as me drehem.

© Kasam ShAQIRVELA

Bungu ankohet për pleqërinë

Një ditë dimri plot me acar

I thot hënës ballëndritur

Ti dëshmo për jetën time

Sot jam plakur e lakuar

Por ti fol veç për djalërinë

Gjethet m’bien pa më pyetur

Degët m’thahen pa u takuar

Edhe lahuta nga dega ime

Dje ka dalur e sot lahuton

Zëri i saj përplot sublime

Vuajtjen time e këndon

Sa stuhi e sa rrebeshe

Mu vërsulën, m’ranë n’ballë

Sa sopata dhe sa sharra

Gati qenë për t’më prerë

Gati qenë për t’më çarë, por

Unë s’u tunda, as s’u shkula

Nuk u theva, as s’u përkula

Derisa erdha n’këtë shkallë

Toka ime rrënjët m’i mbajti

Për atë u lidha me një fjalë

Ishte Shpresa kjo fjalë hyjnore

Me shpirtin tim o binjakore

Falë asaj un’ sot mbeta gjallë.

Era e detit aq shum’ më rahu

Atëherë kur Botën e mbështolli

Farën time krahëbardhë

Gjithandej ajo e mbolli

Ndonse sot pas shumë viteve

Trupin tim pesha ma lakoi

Lindjen time qysh para hititëve

Dielli vet me rreze t’arta e shkroi.

© Kasam ShAQIRVELA

Vullnet Mato

KUSH PUTH FORT DADON JETIKE

Jeta ka provuar

në harkun shumëshekullor,

njeriu lind kurdoherë

binjak me vdekjen,

në të njëjtën ditë,

në të njëjtën orë

dhe binjaken e ka

kurdoherë me vete.

Mjafton të hedhë

një hap në greminë,

të lakmojë drogat

me etjen e tërbuar,

plumbin e gojës

të nxjerrë me zemërim,

të hajë një porcion

ushqim të helmuar;

Të prekë pa vëmendje

çdo armë të kohës,

të gjuaj padashur veten

në vend të derrit.

Sidomos të hajë

kilometrat tej normës,

duke lejuar makinën

të marrë furinë e ferrit.

Por, harrojmë shpesh,

kur na joshin ca qejfe

dhe harbohemi me duf,

pa i vënë frerët kokës.

Atëherë vdekja papritur

na rrëmben me vete,

në strehën e saj prej dheu

brenda nëntokës.

Pra, mbetemi gjithë jetën

viktima të binjakes foshnjore,

të pambrojtur nga e keqja,

gjithmonë me rreziqe.

Dado kemi veç kujdesjen,

që na merr përdore,

deri në fundin e pashmangur

të moshës në ikje…

Binjaken tinëzare lë të mbetet

përherë duarbosh,

kush shtrëngon e puth fort

dadon e shtrenjtë jetike!…

KUR FALEMI TE KY TEMPULL

Ndodh të ndjehem

sozia i Papës së Romës,

se kam Vatikanin tim

të ngritur mbi kërbishte.

Kur më duket vetja

kryemyftiu i botës,

kam dhe Mekën ku godas

djallin me gurishte.

Sepse predikoj në art

dashurinë e vërtetë

dhe i ftoj të gjallët

të vinë të falen tek unë,

të zbardhin shpirtin

nga mëkatet në jetë,

t’u prijë mbarësia

në shëndet e në punë.

Nuk jam shenjtor,

as magjistar iluzionist,

por dua me fjalë magjike

të bind çdo njeri,

se metaforat e vargjeve

dhe rimat e poezisë,

predikojnë në shpirtra

vetëm paqe e qetësi.

Largojnë nga mendimet

trishtimin dhe hakmarrjet,

që i vijnë trurit si dallgë

të padukshme ligësie,

nga dyndjet e politikave

që përhapin përçarjet,

me megafonët e fuqishëm

të mediave të tyre.

Unë bëj të puthen fort

miqtë dhe mikeshat,

t’i falemi më shpesh

tempullit të shenjtë poetik,

duke mërmëritur në heshtje

vargje nga vjershat,

për të fjetur gjithë natën

si në një shtrat kozmik!…

NE ILIRIANËT KASTRIOTISTË

Fryjnë erëra të forta, që të çngjyroset natyra,
me stinë të përziera në Adriatik e në Ballkan.
Por ato s’kanë aq fuqi sa të ndryshojnë fytyra,
të trashëguara nga geni i lashtë indoeuropian.

Ne jemi bij të nënës arbërore, prej fiseve ilire
dhe nga nënat serbe, greke, turke nuk kemi lerë.
Kemi vetëm fqinj të ngulur pas nesh në këto brigje.
dhe përqark gadishullit, s’kemi vëllezër të tjerë.

Ne jemi ende gjallë dhe një komb në mëvetësi,
se na ka mbajtur në këmbë shpata e Kastriotit
dhe na ka prirë kurdoherë bajraku ynë kuq e zi,
në çdo majëmali të truallit të dhuruar prej zotit.

Kush harron të vërtetat tona shumëshekullore,
nuk di pse vringëlloi shpatën e madhe Skënderbeu,
pse Ismail Qemali shpalosi flamurin në ballkon Vlore,
nuk di pse Noli predikoi lirinë anembanë dheut…

Ose kërkon qëllimisht të na bëjë popull laraman,
të quhemi turma të hedhura nga erëra rastësore,
të humbasim identitetit tonë të lashtë në këto anë,
ku pikon gjak çdo pëllëmbë e tokës sonë arbërore.

Pra, duhet te dijë kushdo që kërkon gjakra të ndezi,
duke na ndërruar prejardhjen në emër të miqësisë,
se kemi qenë, jemi dhe do mbetemi brez pas brezi,
vetëm një komb, një ngjyrë e ilirianëve kastriotistë!…

MIRËNJOHJE TË VDEKURVE

Ata janë disa qindra,

të njohur personalisht.

Nuk ua kam fotofytyrat

të gjithëve sa janë.

Ringjall imazhet e disave

që u kam arkivuar sytë.

Kam varur në mur shikimin fiks

të nënës me babanë.

Por i thërres shumë prej tyre

në apel rastësor.

Kur kujtoj mirësitë,

të mirët i ringrej në këmbë.

Më duket se për t’i bërë

ata sërish jetësor,

do të donte të çoheshin

edhe vetë dheu i rëndë.

Madje janë disa shpirtra

të papërsëritshëm për mua.

Ata i përfytyroj shpesh

dhe ua konfiguroj fytyrat.

Po aq të ëmbla ua pasoj

fjalët që më dhuruan,

dhe më vjen keq shumë

që s’ua shpërblej dot të mirat.

Ndonjërës, që i kam borxh

puthjen e pakthyer në gjallim,

do të kisha dëshirë t’i zbrazja

një shishe parfum mbi eshtra.

Dikujt që s’ia shërova dot plagët

nga të cilat s’gjeti shërim,

t’i mbështillja petale trëndafili,

në vend të fashove të vjetra.

Por kur ngatërroj padashur

listëmortin e gjatë të apelit

dhe thërras gabimisht ndonjërin

nga të ligjtë e padëshiruar,

nervozohem me vete,

që ndjell kot lehjen e qenit,

kur dua të dëgjoj cicërimën

e ndonjë bilbili të shuar.

Në  pamundësi t’i përshëndes

të gjithë duke shtrënguar duart,

u them, me mirënjohje,

të më presin sa të zbres nën tokë.                         

Të vazhdojmë bashkë bisedat

që kemi lënë pa mbaruar.

Të mbetemi dhe në atë botë,

siç kemi qenë, miq e shokë.

Deri atëherë, më duhet të shmang

nga vetja çdo lloj ligësie,

që e ndjek me memorien

e pasvdekjes, secilin vdekatar,

duke ia mbuluar edhe emrin

me dyfish baltë neverie.

Të paktën të lë në kujtesa,

përjetësimin si njeri faqebardhë.

PËRBALLË DY POLEVE HEMISFERIKE

Gjatë gjithë verës,

gjethet thithën diellin përvëlues,

kapërdinë shirat

brenda limfës gjelbërore,

tretën të gjitha kripërat

nga thellësitë me humus,

për të kënduar zogjtë e ardhur

nga hemisfera jugore.

Tani simfonitë e cicërimave

jehojnë përtej ekuatorit.

Këtu fshesa erërave mbledh

gjethet në kapicat e kashtës.

Kjo mikpritëse e dimrit

ka filluar qysh prej shtatorit

të pastrojë mjediset

me frymën e stinës së ashpër.

Dhe ja, dimri brutal po vjen

me kamxhikë vetëtimash,

të përzërë vjeshtën

nga të gjithë sinorët e zaptuar,

malet dhe fushat përqark

t’i zhveshë lakuriq nga gjethimi,

të shkelë me galloshe akulli

kudo mbi trojet e gjelbëruar.

Ah, po ti, moj shpirtja ime,

mos u tremb as nga i ftohti polar

dhe mos u trishto aspak

nga mizoria e ngricave të tij.

Ky dimër do mundohet

të na ngrijë gjakun në damarë,

duke na sjellë Polin e Veriut

brenda në shtëpi!…

Por ne do të sprapsim

çdo akullim e ngricë dëbore,

duke u shtuar puthjeve

energjinë magnetike.

Se kur bashkohen dy polet

e ndjesive tona shpirtërore,

mund shkrijnë dhe akullnajat

e dy poleve hemisferike…

Brahim AVDYLI:

KTHIMI I PËLLUMBIT

U kthyen pëllumbat

nga fundi i shekujve

nga fillimi i shekujve

nga Drita dhe Qielli

duke pëshpëritur

dhembjen e tyre pëllëmbore.

Nuk e di cilën ngjyrë e kishin

herë më dukeshin të bardhë deri në të zi

herë më dukeshin të zi në të bardhë

e herë ndërronte rreze dielli në sy

deri sa e mbulonin Qiellin

me krahët e përpëlitjeve.

A e dini ndokush dhembjen e tyre

apo dhembjen time të ma tregoni,

nuk kam fjalë për këtë këngë përpëlitëse

me ajrin e mbarsur të lindjes

me ajrin e mbarsur të jetës!

Ejani pëllumba, ejani gjatë dhembje

me gugutë e juaja të këndshme

nuk më jeni ndarë prej fëmijërisë sime,

dhembjen tuaj të qetë e të butë

e kam qarë në qendër të vrapimit

rreth Diellit edhe pse i zjarrtë,

kur ta pushtoni rrezen e shkruar

nga Dodona e parë

na e sillni atë fjalë

tërë njerëzimi do ta kuptojë

pëshpëritjen e kthimit tuaj-

jeni tre kujtoj apo tre miliardë

që lëshoheni nga Degët e Lisit

të zgjatura nëpër hapësirën e Diellit

pëllumb i pandalur i shpresave

pëllumb i fatthënave!…

LEJLEKU I ËNDËRRAVE

Çdo gjë fillon me ëndërren

edhe kur nuk mund t`u bëjmë

me stërmundimin jetësor

si diçka të qenë,

kur hapen krahët e hapësirës

u nxjerrin juve në sipërfaqe

si pjesë e reales që vjen

me ngjyra të paqes,

ne u përkulemi përpara

sikur në vendlindje

edhe në Zvicër-

sytë e dritës ua ruajmë,

u thërrasim përtej fjalës

na e sillni një dhëmb të ri

kur ua hedhim të vjetrin…

dhe çdo gjë fillon me juve

lejlek të ëndrrave tona.

SHTEGËTAR I LIRISË

Me flatrat e qiellit

udhëtoni largë

për të ikur nga dhuna

për të gjetur pranverën,

ne jemi lelekët[1] e parë

prej emrit të Karianëve-

pellazgëve parahelen

dhe paralajmëtarëve

të ditëve më të mira.

Bëhemi së bashku

me lejlekët e sotshëm

e dalim kudo

nëpër botën e dhembjeve

për ta mundur dimrin

nëpër Evropë

dhe dëshirojmë Lirinë,

bëhemi shtegtarë

me ngjyrën e bardhë

si drita e Diellit

që vizëllon të buzëqeshë

larg, përtej shekujve!

Nuk e di nëse jemi

në jug-perëndim të Azisë

apo njeriut me qime

të rruzullit tokësor-

lelegë apo lejlekë

duke ikur nga vuajtjet

me flatrat e lirisë!

ENIGRMË E PËRJETSHME

1.

O gjarpër i shenjtë,

mblidhesh në spirale

ethesh për ne

e ngritesh

me kokën e goditjeve

në bishtin

e dhembjeve.

2.

Kur të shoh

më thahet pa shpirt

një fjalë në gojë

e regëtimat e qenies

ndrydhen të heshtura-

mitologjitë e botës

mblidhen sertë

ku do të jetë

dënimi i Zotit.

3.

Herë bëhesh

shtagë e gjatë

dhe mbi ty mbahet bota

për të mos rënë

skrupull

me dhembjet e viteve

e herë-herë

sa qel e mbyll sytë

bie mbi jetën

e shpërfillur

aty ku nuk të mendon njeriu

dhe e ka lëshuar

rrugën e zotit!…

4.

Qindra poezi

mund të shkruheshin për ty

edhe po të gënjenim

për të paqenën me fjalë

apo të përkryerën

kur të takojmë

të mbledhur lakuriq

rreth pritjes-

ti ngjitesh më lartë

me kokën përmbi heshtje

e hidhesh si shpatë

prandaj na rrëqeth

me ngjyrat e tmerrit

ngadalë

pështillemi larg

e largohemi

përtej vdekjes.

5.

Njëmijë vjet

jeton me dhembjet

e vetminë

të ka plasur gjuha

nën gur

nën dushk e shi

nën dhé

duke pritur jetën

të soset

nën helmin tënd-

helm është jeta vetë

katran

i mbyllur në gur

enigmë e përjetshme!…

ORA E SHTËPISË

1.

Ora e shtëpisë

ka trajtën e gjarpërit,

nën trarin kryesor

e vëzhgon shtëpinë.

Fishkëllima e tij

është thirrje kushtrimi

që përbanë

në tri ndarje

vlerat e familjes.

2.

Është shpirt

i mbetur gjallë

Fi-Fi-Fiu,

ndër vite dhe shekuj

për të mbrojtur mikun

e për të shkatërruar armikun,

edhe pjesëtarët

që shpërfillen

nën kaptimin e djallit

nderin e moralin

e dhunojnë pafalshëm!

3.

Atëherë zbresin

sa çel e mbyll sytë

e zeza është kob për ata

që dhunojnë bukurinë

dhe armiqtë e tjerë

që vinë të porositur

edhe nga Iblisi

për të zhdukur prore

shembullin e mirë,

e bardha është paqe

për të gjithë shenjëtorët

dhe për fëmijët-

lulen e përtërirjes.

4.

Në tulla të oxhakut

mund të qëndrojë ora

në djep të fëmijve

kur nuk janë të lidhur

që ta mbrojnë

nga Satani

ata që nuk kanë fuqi

vetë të mbrohen…

5.

Ora e shtëpisë

i ngjanë hyjneshës së vatrës

është gjarpër i veçantë

që i ndjekë brejtësit

ata që zhbirojnë

nga kërshëria e tyre

dhe dëmtojnë…

6.

mund të kthehen

në një qenie

mitologjike

në formën e gruas

t`i ngjajë Zanës-

është pra

gjarpëri i shtëpisë

bardhë e zi

deri sa nuk shuhet

shtëpia!…

SUFERINAT E DHEMBJES

Gjurma e shkrimeve niset nga lashtësia

me kalanë që nuk rrëzohet aspak me fjalë

por kënga të pavdekshme e ringjallë ndër ne,

energjia e pashtershme e kësaj mbijetese

pikon me qumështin e viteve të dhembjes

nëpër gjëmën e djalit të vogël e bonjak,

nuk ka si ta lëmojë gjysmën e trupit

derisa nuk flet dhe është i ftoftë si vdekja

kështu që vjen nëpër legjendën e stërlashtë

dhe na e rritë prore mbi gur një lule-pemë.

Fati i Rozës kthehet fuqishëm në Rozafat

dhe ushqehet prore i biri me lot në sy

e neve na jep të thithim gjithë atë helm

brez pas brezi duke e përkundur rriten

nëpër regëtimat e heshtura flijuar në kohë.

Kambana e vargjeve ushton nëpër shekuj

nëpër sytë e nënës – zanë e qenies sonë

që gjithnjë na e jep qumështin e viteve…

Gurëzimi na rritet dikur në Urën e Fshejtë

dy brigjet e këngës sonë të na i përputhë

me jehonë të pashtershme të shkëmbinjve

në pikë të Qiellit mbërrijnë të na kthehen

derisa thithim nektarin e lulebjeshkëve…

dhe çdo gjë fillon me gurët e kalave tona

që mbetën gjellë me fëmijë dhe rindërtohen

nëpër suferina e pambaruara të Këngës!

PUSHTETI I NDJENJAVE

Njerëzit dhe grupet

klanet dhe klasat

të gjithë popujt

të gjitha shtetet

i tërheqin zvarrë

vargonjtë e pushtetshëm

e ëndrrat e therura

antagonizmash të ndërsjellë

nëpër zgavrat e kafkës

tërë qelbin e njerëzimit

e kullojnë…

e kullojnë!

Askush se kupton

çka i tërheq vazhdimisht

kundër njëri-tjetrit

në rropullitje

copë-copë,

është pushtet i pafund

pushteti i ndjenjave

KAM ZBRITUR NGA YJET[2]

E shoh veten fëmijë nëpër arat me misër

jam në Zvicër por kujtoj se jam në Morinë

dhe loz me rrezet e ngrohta të Diellit

qe rriten në bukë të kallinjve.

Kalliri zgjatet e buzëqesh me vesën e mëngjeseve

sikur më përshëndet dhe dua ta përqafoj

jam edhe vet fëmijë që loz me Diellin mbi tokë.

Herë në Einsiedeln[3] bëhesh birrë e misrit të artë

e herë bëhesh miell i bluar dhembjesh

për tu bërë misërnike

që e blej në shitoret e vogla të mallit

nëpër kodrinat e diellit

dhe vjen dita kur konzervohesh e grirë

për të ushqyer sërish Lopët e Diellit!…

Tani nuk e di mirë se në cilën kohë jetoj

në cilin shekull-

mijëra herë paskam zbritur rastësisht nga Yjet!

Thurau, 21.06.2013

PIKËLLIMI

Kur ndodhesha larg nga këtu

kur ndodhesha në perëndim

kur vërdallesha rrugëve të botës

për një metelik

ju, të ulur mbi fron

ndoshta ëndërronit llullën e fildishtë

gjarprin e verdhë të perëndimit

e përmalloheshit për mua

në pamundësi për të më gjetur.

Tani,

jam në vendlindjen e përbashkët

aty ku e kam harruar një varg

me ëndrrën e madhe të Atdheut,

më kot ëndërroj që tu shoh

pikëllohem, besoni!

Shkruan:Shaban Cakolli

Aktiviteti letrarLexuesit tanë sot në të shumtën janë të interesuar që të njohin botën shpirtërore të autorëve të rinjë. Ata bëjnë kërkime , kërkime të cilat u ofrojnë të bukurën. Nga kërkesat që bëjmë, kemi hasur autorët e rinjë janë shquar në punën e tyredhe kanë prurje të bukura. Unë do të përmendja këtu Arif Molliqin, që është një autori i ri dhe shumë i suksesshëm që ka arritur nivelet më të larta dhe të letërsisë evropiane, pa përmendur dhe shumë autorë të rinj tek ne, të cilët vërtetë e kanë ngritur në nivel dhe i kanë dhënë përmasa të reja letërsisë shqipe, që mund të lexohet nga çdo lexues i botës. Pra i janë përgjigjur letërsisë bashkëkohore, qoftë në drejtimet e rrymave të ndryshme letrare, qoftë si mesazhe apo dhe përmbajtje e thellë, ku thelbi i kësaj letërsie është shqipja, por dhe shpirti shqiptar, edhe pse krijuesit jetojnë dhe veprojnë jashtë atdheut.Arif MOLLIQI, është poet që ka krijuar individualitetin krijues jo vetëm në poezinë e sotme shqipe që krijohet në mërgim, por përmasat e këtij individualiteti maten me nivelin e poezisë së sotme shqipe në shkallë kombëtare. Tashmë poezia e tij ka fituar një vlerë dhe peshë artistikeArif Molliqi  në të gjitha përmbledhjet poetike ka dëshmuar vetën se është nga poetët e rrallë që ka ruajtur lidhjet shpirtërore dhe të pandashme me vendlindjen, me atdheun dhe me Kosovën përgjithësisht.

Arif  Molliqiai solli në letërsi botën shqiptare, aspiratat jetike të popullit. Dashuria për Atdheun, popullin dhe njeriun, krenaria kombëtare dhe besimi në të ardhmen, ideja e madhe e çlirimit,

Arif Molliqi ka dhënë prova se është një ndër poetët, prozatorët, publicistët, që punën e tijë në letërsinë tonë e merr me një përkushtim dhe ka bërë kthesa qoftë në poezi, qoftë në prozë, duke ditur me mjeshtri të kapë tema që janë aktuale për shoqërinë tonë. Ai pas Azem Shkrelit dhe Podrimes, mund të llogaritet një ndër krijuesit tanë, që ka bërë dhe po bënë kthesa të mëdha në letërsinë tonë, duke gëdhendur gjuhën dhe nga këto gëdhendje po nxjerr thesare të mëdha. Arif Molliqin nuk e kisha njohur më parë personalisht, por duke e lexuar me vemendëje të lartë prej kohësh, kur e takova më dukej sikur të ishim njohur nga fëmijëria. Përse themi kështu? Ky maestro i vërtetë i fjalës së shkruar, e bënë lexuesin sikur të jenë rritur me te, gjatë kohës kur lexuesi lexon brendinë e tij shpirtërore. Me një thellësi shpirtërore, ndjesi artistike, me vargjet dhe rreshtat e tijë Molliqi ka fisnikruar letërsinë tonë, duke i sjellur asaj vlera me mjeshtri, për çka edhe është nderuar me shumë çmime letrare. Arif Molliqin personalisht e njoha para dy vitesh kur u nderua ng LSHAKSH në Gjermani me çmimin Shkreli, në vendin e parë. Më dukej i njejti, sikur kur e lexoje, sikur bisedoje me te, ai ishte vet vlera, vet poezia, vet miku i mbushur plot fisnikëri. Vështirë do e kishim për të përcaktuar nëse Molliqi do të ketë bërë hapa më shumë në prozë apo poezi, sikur ai të mos e thoshte vet se e don më shumë poezinë. Arif Molliqi poezinë e ka pasion dhe e shkruan për të shprehur ndjenjën dhe përkushtimin e tij letrar. Ndoshta në prozë për nga numri ka shkruar më pak, por proza dhe poezia e tij janë të fuqishme, me një vlerë të rrespektueshme, vlerë që tërhjek vemendëjen e lexuesëve, them të atyre që leximin e bëjnë kujdesshëm dhe e kuptojnë në mënyrë profesionale, ndryshe një kategori lexuesish duhet të lexojnë disahere për të kapur thelbin e këtyre vlerave me brumin e duhur artistik. Sikur shumë krijues tjerë që jetojnë në mërgim, edhe Molliqi i cili jeton në Hamburg të Gjermanisë, nuk ka mundur të i ikë boshtit të temave që për trajtim kanë mërgimin, ku vend qenësor zënë malli dhe dashuria për atdheun. Arif Molliqi është një krijues i cili rrugëton kujdesshëm qoftë në rrugën e poezisë, qoftë në ate të prozës, duke ditur të shpërndajë brendinë ideore të fjalës së shprehur në art.

Arif Molliqi u lind më 1953 në Llukë të Epërm të Deçanit, shkollën fillore dhe gjimnazin i kreu në Deçan, studioi në Universitetin e Prishtinës. Me shkrime ka fillua pa diktueshëm por qe në fillim nuk e ngacmonte aq shumë poezia, andaj filloi me humor dhe satirë e që, më vonë shkroj poezi, prozë, dramë dhe publicistikë…çka gjer sot ka botua: “Simfoni për darkën e qenve”, poezi, Prishtinë, 1994, “Në udhëkryq pa zhurmë”, (poezi), Toena, Tiranë, 1996, “Loja e Sarkofagut”, (dramë), Eurorilindja, Tiranë, 1998, “Psherëtima e zareve”, (poezi), Panteoni, Tiranë, 1999, ”Përplasje” (skica dhe mbresa), Fakti, Shkup, 2000, “Premiera e një pranvere”, (poezi), Rilindja, Prishtinë, 2000, “Kafka e ujkut”, (roman), Toena, Tiranë, 2001, ”Dëshmorët jetojnë pas vdekjes”, (monografi), Prizren, 2002, “Shënime nga arkiva e qytetit D. ”, (roman), F. Konica, Prishtinë, 2003, “Pelegrinazh i ftohtë në qytetin D. ”(poezi) F. Konica, Prishtinë, ’04, “ Loja e dytë e Sarkofagut”, (dramë) Rozafa, Prishtinë, “Portret i pambaruar”, (poezi) Faik Konica, Prishtinë, 2006, “Klubi Shqiptar Verrat e Llukës“, Hamburg“, (monografi), 2007, “Gruaja e vizatuar nudo” (roman) Faik Konica, 2008?”Simfoni për darkën e Qenit”

Arif  Molliqi qoftë në poezi,qoftë në prozë ka  dallueshmëri nga shumë nga poetët tanë,shkathësinë për të njohur botën që e takon çdo ditë.

Poezi nga Arif MOLLIQI

SHI TË RRASA E ZOGUT

1.

Rigon egër Një trazim i fshehur hovshëm mbetet në mes

Mbi shkëmb të prerë të Malësisë luftëtarët majë bjeshke

Çdo ditë të vijnë vullnetarisht nga lugina

Nga të katër anët e botës aty ku gufon zemra djaloshare

Atdheu thërret ejani në Koshare Përgadisni

Me fishekë e këngë majakrahut me zjarrin që gufon në gji

Ejani në shkrepat e thepisura aty ku Rrasa e Zogut ju pret

Kosova me vallen e shqiponjave në qiell

Rojet e tokave tona janë aty

Në lartësinë e Bjeshkëve të Nemura

Natyra është e dashuruar në luftëtarët e Lirisë

Aty shikimet dhe këngët e tyre të madhërishme

Rrinë në ujin e zhurmshëm të përroskave

Kosharja ua lidh trupin pas nëntë plagëve

Muzat e Rrasës së Zogut lajnë plagët me lotët e ngrohtë

Për betejën e nesërmë i bëjnë gati

2.

Në kasollën e pyellit në rrasën e gurit era njësoj e ftohtë

Pranvera në Koshare u kthye sërish sërish u kthye

Që një shekull e ngujuar në gurë

Dhe bilbilat sërisht filluan të këndojnë

Dëgjoj në heshtje zërat e mbrëmjes

Mbi gjethet e ahut shiu shembet,

Nga shkrepi në shkrep nga zemra e gurit

Vjen zëri i Sali Çekut

Thirrjet e frymëzuara të Agim Ramadanit

Ti Kosovë e bukura Kosovë

Lindim dhe vdesim pë Ty

3.

Koshare Koshare ti kohë e netëve të gjata,

Ti kohë e ditëve të ndara dy pjesë të Atdheut

Tash nata e Bartolomeut aty

Çasti i kohës së ndaluar përtej tokës së rrudhur

Mbaroi Guri i kufirit s´është më

Rrasën e Zogut Muzat shqiptare e mbrojnë

Këtu ku rri unë,s´ka dritë asgjë shqiptare

Këtu edhe frika për vdekjen s´është shqiptare

O më falni s´jam si Ju

Ujë nga Rrasa e Zogut s´kam pirë

Muzat e Bjeshkëve të Nemura s´më kanë përkundur

Apo s´di s´di a kam të drejtë

Dashurinë për Ju e shkruaj në mërgim

Mos më ndërpritni i di të gjitha

Sonte një ushtimë shkrumb valë-valë zbret

Krisma armësh Vegimi s´më gënjen

Gurët në Koshare po thyejnë qafën

Shi të Rrasa e Zogut shi në Çiçavicë shi në Pashtrik

Gurët e varrit gurë kufiri u dridhën

U rrokullisën në kapërcell shekulli

Në humnerë as copat e ndërgjegjes Evropë

Dy krahët e një Torzo bashkohen

Tropoja pa mjegulla

Para agut në Pranverë

4.

Këtu gjithçka është kujtimi për Ju

Liria Rrasa e Zogut e kuqluar

Mbi barin e njomë të kësaj Pranvere fle

Por s´kam fuqi të bisedoj me Ju

Liria  fjala juaj e fundit  guri i kufirit

Bota s´bën sehir

Të degët e pishave të rrenjët Ahu hijemadh

Vashat ua lidhnin plagët e lotët e ngrohtë

Borën e Gjeravicës shkrin

Te pellgu i gjakut zogjtë s´i mbyllën dyert

Këngës tmeronte bajlozin e zi

Dielli ndërmjet Rrasës së Zogut nisi të dalë

Të ngrohë ftohtësinë në të dy anët

5.

Gjeravica beteja e re

Kohë shirash pranverore.

Heshtja shekullore shkëmbi Rrasa e Zogut

Kënga e trimit të plagosur jepkurajo

Ej moos u terhiqni Atdheunsërisht e pashë

Gjeravica  qëndron

Shi në Rrasën e Zogut para lindjes se diellit

Sa e ftohtë sa e ngrohtë kjo natë

Agimi e Salihu ranë për të jetuar

(Tiranë, prill 1999/Hamburg, maj  1999)

LIGJËRATË PËR LIRINË

Liria është diçka që as vetë njeriu s´di çka është

Është  diçka që s´mund ta duash

më shumë se sa të don ajo ty

Çfarëdo që të duash mund të thuash për te

se Liria është tokë që duron gjithçka

Vend ku mund të mbjellish lulën,

lulëtherren edhe kaqen

Mbrenda Lirisë njeriu mund të bëj mëkate

nëpër kronikat e saja

Të gjithë mendojnë se Liria është jeta

është dashuria dhe krenaria

Por ky zbukurim na mashtron se Liria

s´ është diçka që hahet e, as që pihet…

Liria është diçka që as vet njeriu s´di çka është

Janar, 2013

ZJARRMI MALLI

Në brigjet e Elbes

Për ditë i grimcoj fjalët

Për ditë përtyp kujtimet

Natën kthehem nga kam ardhe

Ditën i lidh ëndrrat nyje

Hahem me vetveten

Njësoj në dimër e verë

Rënkimi i shpirtit

Rrjedh njësoj

Maje shtize gjuha dhe dashuria

N´treg shesim zjarmin e mallit

As më lirim s´ti blen kush

Atdheun e varim n´këngë

Më përralla i shkundim malet

lumenjtë e fushat i dridhim më fjalë

 Po,

Çka marrim mbas vetes

Gënjeshtrën se kemi jetua

(Hamburg, 23.02.2012)

NATA NË BLACË

Veshi nata valadonin e murgut

numëroi varret pikë për pikë

Porta e mbyllur u plak

nga kollë e kavermave

Sa e gjatë nata mes arkivoleve

në maternitetin e Bllacës

( 30. 03. 99)

   Arif Molliqi

Këngët që marrin frymë

I.

Kohë për kohën zi, zi e që zien tym e flakë më drithërime

E gurët trokasin, ndoshta plasin nga gjaku nga krimi

Nga pluhuri e qelbi  nëpër rrugë që kundërmojnë

Të sëmurët i puthin me armë, kokë e plumb, plumb e kokë

Nëpër vdekje kapërcejnë ata që u vonuan dje e sot

Pranvera e hershme lëngon mortje, klithma të tjetërsuara

Të çara toke, përbuzje nga egërsirat plot urrejtje njerëzore

Gjithkah gjurma që psherëtinë aq egër, egërsira gjithkah le gjurma

Nëpër rrugë eci. Eci e ndalem. Ndalem para portës shkrumb

Tre a katër fëmijë të djegur ma mbyllin derën, derën ma mbyllin

S´ka dhoma të lira në këtë kohë zotëri, zotëri me kravatë të kuqe

Janë të mbushura me vdekje dhomat, edhe podrumet, edhe parlamentet

Nëpër rrugë, anës rrugës, nën hijen e gështenjave, te Pishat e Deçanit

Rrëzë Çiçavicës…

Avari ka, rrëmbime, vrasje, krisma çoroditëse. Ka varre

Ka hajdutë me tanke, me uniforma të xhelatëve. Ka kasapë

Të çmendurit i kanë lënë të lirë, të lirë t´shajnë, të lirë t´vrasin

Të dhunojnë të lirë, të dhunuarit n´shtëpi nuk kthehen kurrë

Shtatë brezave u lejohet të flasin për vdekjet, për vdekjen

E kohës fishkëllyese, për kafkat e përgjakura n´Evropë,

Ngado që shikoj njerëzit e mi dukën të gatshëm të vdesin

Pa dhembje, pa pikë loti, krenarë me këngën e tyre;

„Ah, Kosovë mos thuaj mbarova,

se djemtë Tu hala janë gjallë…“

II.

Eci rrugëve të qytetit Muze dhe shikoi Gjeravicën

Nga lagështi n´verë hithrat kanë ngritë Kokën

Shkëmbi i Qelisë digjet, digjet më qytetin n´lak

Nënat e plagosura te pragu i shtëpisë që digjet shpresojnë

Shpresojnë se këtu kanë ikur fajdexhinjtë, spiunët, tregtarët

Kanë ikur kasapët, vrastarët. Kanë ikur politikanët me drapër e çekan

Kanë ikur dhe na mbeten shtëpitë të ngjyrosura nga flaka

Kanë mbetur kafkat që flasin si dëshmi e njerëzimit

Ka kroje që shpërthejnë si shatërvan, ka këngë që marrin frymë

Ka lule të pranverës, ka duar të plasaritura

Që shpupurisin hirin e të vrarëve. I mbledhin eshtrat e djegur

Ka zogj që këndojnë, ka jetë që s´do të shuhet kurrë

Një fëmijë te pragu ulur sa bukur thërret -

O, ooo  Kthehuni more heji!

Një fëmijë plagët ia shëron Kullës, E ia nis jetës së re.

Abdullah Prapashtica

Cikel poetik nga vëllimi  ’’ Kujtime,kohën pas e kthejnë’’  nga Ermentila  Guci

Mama

Ndjenja që të pushtojnë

Tëj apin  emocion,

Zemra  rreh  fortë

Kur brenda  mbartë një  jetë….

Gëzimi  të  rrembën

Kur mendon që bëhesh mama,

Trokitjet e zemrës

Jehonë e lumturisë  triufojnë,

Sytë shkëlqëjnë,qeshin, qajnë

Japin  ndriçim,

Buzëqeshjte  rrezatojnë  fytyrën

Jeta një  dhurate  të  bukur po jep,

Mama  fjalë e bukur fortë

ëmbëlsi, dhimbje,dashuri….

SHpirtin ta pushton

Sa herë  që e shqipton….

Udhëkryqet

Hapa  të cojnë diku  larg

Dikë lë  pas ,e dikë  bën  bashkudhetar,

Fytyra  të qeshura, të heshtura,të trishta, pajetë

Të parakalojnë përpara  si reflex

Endesh midis turmës  në  kërkim

Të  fatit,,, ëndrres  apo  diçkaje  pakuptim

Pyetje ,enigma  antiteza  të vinë  në mëndje

Pastaj   mbështillen  me misterin e jetës  në kërkim.

Thua vallë  lumturia  të jetë

Një thesar që askush  nuk  e  di ku ndodhet..?

Mbyll  sytë e pyet zemën

Të  tregoj   udhëhkryqet  e  jetës…

Por  zemra nuk tregon

Heshtja e saj  shijën e hidhur pas lë……

Udhëkryqet e  jetës nuk tregohen

çdo ditë ne disa nga  ato përjetojmë

Kujtimet

Imazhe  që flasin ,

Imazhe që  heshtin,

Imazhe që  vrasin ,

Janë  kujtimet…..

Kujtimet  kohën pas  kthejnë,

Moment  të  bukura  përsëri  ti  rikujtojmë

Emocione  të  ndryshe  përjetojmë ,

Në  portën  e  kujtimeve

Ritakojmë  moment et  me  miqtë,personat e dashurë,

Me ata që janë e nuk  jetojnë  më….

Dozën e mallit e shuajmë  ndopak ,

E pse kujtimi  është vetë breng e mall  !

MËRIA

Fjalë që  u  ngatërruanë

Diçka   midis neve  të  dyve  u prish,

Buzëqeshjen  ty  ta mohova

Zemrën  time me fjalët  e  tua  ma  trazove.

Shikime  që  largohen , tej  syve  që  shihen

Shpirtra  të mërzitura  larg  rrinë .

Presin  një  buzëqeshje që  njeri  të harroj,

Fjalët  që u thanë e  mëria  midis  nesh   ra

Pres   të vish  ti   tek  mua

E’ të  më   thuash ‘me fal’

Falje  pa  bër  g jë  për  të’ më  kerkuar

Por  ideja   që   ti   vjen   e   m a  thua  më  bën  të  lumtur!

Fjalët   mpleksen    e   krijohen  keqkuptime.,

Ndajnë  mendime     e   lendojnë    zemrat,.

Lindin  mëri  që  hidhëron pak shpirtrat.,

Pastaj  buzëqeshja rilind  përsëri   tek  potret e  dashuruar.

Mëria  ime   për   ty  është  diçka  kalimtare

Ty  të dhëmb  zemr a  kur  zbehet   fytyra  ime

Me  dashurinë    tënde  ti me  tregon

Në  dashuri  mëria  nuk  shkon…..

VETËM

Shikonë   të  lumtur   rreth  e qark

Njerëz    të lumtur  sipërfaqsor,

Ti  nuk   përpiqesh  të  sillesh  si ata??

Vetëm  rri  pa  dikë   që  të dhuron   dashuri.

Dashurinë  e  mban  të  ndryshur  brenda  teje

Dora  jote   nuk  pret  një   dorë  tjetër ,

Vetëm  vetëmia   të bën  shoqeri

Ulur  pranë  teje  në   heshtje,  pa të prishur  qetësinë!

RrI  e  pret  pa  ditur kë…

Një  shpresë  apo  dikë  që zbus  akullin  brenda  teje?!

Vetëm  në monotoni e melankoli  I kalon  ditët,

Pa  ditur  çfare  është  lumturia.

Fletë  e jetës ,  janë  bardhë-zi

Ti  pse  nuk  i  përzien,,, e nuk  mban  vetëm  ngjyrën   gri?|

Trishtimet   e  ditës ty  të pushtojnë,

Jeta   ikën  , ti nuk  shijon  asgjë….

Çfarë   jemi ?!

Qeshim,qajm, buzëqeshim,,ulëracim

Jem i të lirë,  t’ë  burgosur , t’ë  pa orentuar

Çfarë  të bëjm??

Pse trokasim  n ë mendime  të  fjetura

Çfarë  kërkojmë  vall ë  prej tyre??!!!

Emocione apo pjesë  të   jetës  sonë

Ishim, jemi  dhe  kërkojmë  të  jemi…

Kohë që  endemi,

Midis dëshirave,suksseve,iluzioneve,dështimeve

Në kufij  të caktuar  k ohor

Me  emocionet  tona  pa  kohë

Emrin   Tënd

Eci  në  të  njejtën  rrugë

Dora  jote në supin  tim  mungon,

Mendimet vinë e  më  prekin

Orët e kujtimeve thërrasin,

Në  shpirtin tim  emocionet  vrasin

Duke  formuar në çast emrin tend!

Dhembjet e shpirtit

Jemi   këtu- atje

Qënie të mbushura me ndjenja

Endemi i mes gjithckaje ,gjëndemi në vetmi

Gjithçka rreth nesh ngjyra të forta dominojnë

Zgjatim  duartë  për  ti  prekur e për  t’ ndjer

Thjeshtë si nuanca  që  lë  gjurmë  në  shpirtin  tonë

Dhembjet e shpirtit, fortunë  e  jetës

Dikush ngre velat e noton në dallgët  e jetës

Te tjerët mbytën në betëjn me jetën

Shpirti  vëlon  nga  dhimbja

Me  zë pa  zë,,ai  ulërin

Pret  ndihmë për  jetuar  sërisht

Në  jetën  e mbushur me gjëmba

Që  të  tjetërsojnë  e pse nuk shihen ndonjherë

Por  mblidhen   pak e  nga  pak

Deri sa  humbet   besim  tek  jeta

Veç  kalojnë kohën me dhëmbjen e shpirtit

Që  të sillet si dhurat e hdhur

Me mbishkrim  ‘k y   jam  fat   jot!’!

Shefqete GOSALCI

NDJENJË

Hënë e grisur e leckosur

Me shikon nga qielli për karshi

Durimi im per ty ka sosur

Ndaj do te nisem e do te vij

Edhe pse rruga eshte e gjatë

E male fusha ka në mes

Ky malli im shemb dhe kalatë

Ndaj pa të parë ty s’ po mund të vdes

Ti je per mua fill i zjarrtë

Prej rrezesh malli i gatuar

Prandaj te unë nuk ka kurrë natë

Jam mengjes i pambaruar

Drejt teje vij e shkoj përhera

S’ka gjë qe ti nuk e ndjen dot

Me emrin tënd shemb çdo humnerë

Mbështjell me urë tërë këtë botë

Te dua them dhe buzëqesh

Dhe ti diçka më pëshpërite

Kjo urë që zgjatet midis nesh

Është dashuri mbi dashuritë.

Poezi

Përjetësi

(Akademik Rexhep Qosja)

me fjalët e zemrës t’ia themi

t’ia themi sinqerisht

t’ia themi troç

atij burri

akademik Qosja

je më i rëndë se guri

më i madh se lisi

më i bardhë se plisi

fisnik si vet fisi

ynë arbër

simbol urtësie

krenari e shqiptarisë

kurorë diturie

rrënjë e lashtë ilirie

burim Plave

degë e blertë Gucie

trung mijëvjeçar Shqipërie

me tingujt e shpirtit

ta këndojmë

je muzë e këngës

me ngjyrat më të bukura

të ylberit

ta pikturojmë

portreti yt i papërsëritshëm

fjalën e madhe për kombin

e ka thënë guximshëm

gjithmonë

jo strukur

as frikshëm

në mbrojtje të atdheut

një jetë të tërë rrugëtoi

kandil shndritës i ardhmërisë

si Drini në rrjedhën e vet

plaku mendjendritur

plaku mendjehollë

plaku zemër djalë

plaku mjekërborë

ti

tempull dardan

i magjisë krijuese

kokën mbështetur

tek rrapi shekullor

me flakën e diturisë bartur në gji

krenarinë e kombit përjetësove

ti biri i denjë i nënës arbërore

ndër yje

yll i zjarrtë

krenari e ligjshme

ti mburrje e kombit

i papërsëritshëm

kolos i diturisë

akademik Qosja

emblemë shkëlqyese e shqiptarisë

dhjetor, 2013 Zvicër

Mehmet BISLIMI

“Metropol”       

Evgjiti, harixhiu e mulati.

Viktimë bie njeriu në metropol,

Amerikën me ngulëm kur kërkon.

II

Në metropol ngrihen gradaçela,

Kazino, lokale moderne, e supermarkete,

Këtu përdoret droga, e shitet floriri,

Zhvillohet prostitucioni, dredh zinxhirin qafiri.

Këtu në metropol vjen europiani,

Rusi, turku, greku e bullgari

Aziatiku, kinezi dhe indiani.

Kapo mi të gjithë qendron amerikani.

Eeh…- metropol, metropol,

si më dolën nga mendja politikanët tonë.

Sa qe sistemi monist në bllok qendruanë,

erdhi kapitalizmi, përsëri vendbanimin se ndryshuan.

Ngritën gradaçela, paraardhësit e tyre demaskuan, tokën e pronarve vendas,

pronarve të rinjë ua besuan, hapën lokale,

pronë të tyre e bënë lumin Lanë dhe tokat që shtriheshin në të dyja anët.

Të gjithë qeveritarët një mendje kanë,

Askënd nuk sheh ta çojnë në Tufinë,

Shpirti të gjejë rehanë, por në Sharrë,

atje nga blloku më drejtë e kanë.

Politikanë të vjetër dhe këta të rinjtë,

Që sistemin e ri “kapitalist” prodhuanë.

Nuk thonë kot: -Dardha, bie nën dardhë!

III

Metropol, sa fjalë e mbarë,

Kur del në mal të Dajtit,

Sheh avulli i tenxhereve me fasule e ka mbuluar.

Mirë në dimër po si t’ia bëjnë pluhrit të zi në behar.

Del në rrugë ndeshesh me afgan,

Te Medreseja shumë Kinez janë,

Shumë është shtuar dhe rracë e zezë,

I ndesh në rrugë herët në mëngjes.

Eeh…metropol, se mendonim ndryshimnin kaq hollë, ishim mësuar të hanim me tollonë!..  Sa shpejtë i harruan fëmijët tanë,  s’kujtohen për eshtrat e gjyshërve që lame në vendbanimet tanë.

                                 IV

Në metropol shitet kokrra mareje,

Blihet hashashi si bimë kafeje.

Në metropol plaku dorovit pension,

Me lulet e reja mbetet me gisht në gojë.

Në metropol lëviz X 5, fluturon avioni, lëvizin suerdesa, luhet Bingo e vihen baste, endet rinia nëpër pape. Pihet cigare, bëhen thashetheme,

Qendrojnë në facebook, vizitojnë motele.

Në metropol rrinë piktorët, muzikantët e skluptorët. Ata që veprat e artit përurojnë në rrugët e metropolit i ekspozojnë. Të gjithë së bashku në simbiozë përkohësishtë jetojnë.

V

Eeh… moi Tiranë! Sa shpejtë shqiptarët në këtë shekull të mbipopulluan. Ata që herët lindën në Tiranë, hipën në anije e ikën në botën matanë. Ne, që erdhëm në metropol na emërtojnë malok e çeçen, epitete që rrallë në popujt e tjerë i dëgjonë…

Lulekuqe

Në gjumë të rendë lulekuqe ke rënë,

Ngricat e dhjetorit frymën ta kanë zënë,

Nga gjumi deshën të zgjojnë,

Po Dielli dhjetorit ty nuk të ngrohu.

Përgatitu mirë, të zgjohesh në behar,

Nuk ke si të çelësh ngricat pa kaluar.

Largo gjëmbaçët, mos të hanë të gjallë,

Të shëndoshesh mire, të japësh bimë me farë.

Heshti lulekuqja, u struk në vërri,

Prêt rrymat e ftohta, mos sjellin stuhi.

Të kalojë dimrin, të na vij pranvera,

Të çeli e shëndoshë jo si herët e tjera.

Tiranë, më 18. 12.2013

Shqipëria ka bollëk

Fundi vitit po afron,

Dyqane plotë shikon.

Mallë ka plotë, nuk ka para,

Bota thotë marshalla.

Shqipëria ka bollëk,

Fle pa bukë, nuk bën gëk.

Kur guxon del në rrugë,

E ha plumbin bie në gjum.

Është mësuar more vëlla,

Bukë e gjizë e tërhana.

Po e pati një kokërrë qepë,

Ia fut një gotë raki, këndon tërë qejf.

Bota ne na ka zili,

Ç’do muaji vijnë në Shqipëri,

Hanë pastërma e pinë raki,

Dhëurata marrin për në shtëpi.

Këshilla japin, pare marrin,

Miqë për kokë në fund dalin,

Në Europë s’na pranojnë,

Plotësoni kushtet pa do shikojmë…

Kështu vazhdon avazi vjetër,

Shkojmë me vite e shkojnë me shekuj,

Historinë na kanë fshirë,

Me bollëk e duan Shqipërinë…

Mësuesi

O mësues, more kapedan,

Ti zotni përgatit babaxhan,

Bëjnë ligje, bëjnë kuvende,

Për ty askujt si shkon në mendje.

A je gjall a ke vdek,

Kujtohen një herë në katër vjet.

Në komisione të caktojnë,

Votën kërkojnë të mbrojnë.

Porsa marrin mandatin,

Të fshijnë numërin, su sheh surratin,

Këta janë “shenjëtor”

Vet i përgatit mor mësues i gjor…

3

Ti i rrit, ti i mëson,

Shpejtë bëhen “profesor”,

Ligjërojnë në kafene,

Profetët e shekullit jemi ne…

Nuk shkon shumë bien nga “figu”,

Me bisht në shal serviloset i ligu,

Kur e sheh që s’ia var njeri,

Kthehet përsëri në origjinën e tij…

Pushtetarët

Dy pushtetar,

Zunë miqësi,

Secili nga pushtetarët,

Ruante territorin e tij.

S’kalojë shumë ato u zunë,

Kush je ti, e kush jam unë,

Pa do më shohësh, kur të vijë në pushtet,

Pallaten e ke me këmbë përpjetë.

Kështu u tha e kështu u bë,

Iku i pari populli s’bëri zë.

Nuk kaluan shumë ditë,

Shkojë dhe tjetri të gjejë dhitë.

Tani dorën ia kanë marrë,

Me tritol bëjnë shesh dynjanë.

Viti ri

Viti i Ri, shpejtë afroj,

Ngrica gjithë andej dëgjojmë,

Veshët pipëzë mbajmë çdo darkë,

Se mos dëgjojmë, koha u hap.

As një lajmë, as një fjalë,

Shpërblim s’keni për të marrë,

Nëgricat janë shtuar shumë,

Pushtetartë  s’po bëjnë gjumë.

100 ditë lehtë i kaluan,

Greva e parë e dha sinjal,

Dha sinjal i paralajmëroj,

Furtunatë shpejtë do fillojnë…

Kur premtuat, në fushat?!

Rrogë të trembdhjet keni garant.

Mirë mendjen a e ndat,

Jemi prapë në fushatë.

Një fjalë për ngritj s’po na thoni,

As për shpërblimin s’po mendoni.

Po u pyesim si e menduat,

Do na gënjeni në të thatë.

Ju pushtetar një gjë duhet të dini,

Popullin po e gënjeni si Nastradini…

Po një gjë mos e harroni,

“Cunamet” nga ai do i provoni….

Kali

I vetëm ka mbetur kali,

Pyesim!  ku shkoi djali?!

Cila dorë e coptoi,

Nga e degdisi, ku e çoi?!

Kali rri e vrapon,

Prêt djalin mos shikon,

Kalojnë ditë kalojnë netë,

Djali u zhduk për jetë.

Thonë, e dërguan në Elbasan,

Për një gotë raki e coptuanë,

Kali përsëri vrapon,

Është besnik djalin kërkon.

Tiranë, më 18. 12.2013

Furtuna

Ia nisi furtuna,

Rreshjet filluan,

Ngriu buzqeshja,

Lajmin sa dëgjuan.

U mësuan keq,

Harruan zananë,

U kthyen në burokrat,

Të gjitha gati i duanë.

Mbyllur në zyrë,

Si dervishlerë,

Shkresa pambarim,

S’kanë asnjë vlerë…

Po si do e bëni ju mor të ngratë,

Në tetë vjetë, një orë mësimi në klasa s’u patë,

Se si e justifikoni pagën, ne ju pyesim!?

A do jepni llogari ndonjë herë para këtij shteti?…

Sorra

Qëllojë  një herë,

Sorra u bë kadi.

E duronte bilbili Sorrë,

kur kakariste në sy të ti.

Sorra që më parë,

me rregulla s’ishte mësuar.

Fillojë rregullat të zbatojë,

E bezdisi aq shumë bilbilin,

sa më në fund gojën lëshojë.

Kalit mënjan sorrë, i ke hipur.

Kokën do thyesh, kur të jesh duke zbritur.

Akoma sorrë se ke marr vesh,

Një brigadiere je, këtu midis nesh.

U ngref sorra u bë furtunë,

Lëshojë tornado, lëshojë stuhi,

Bilbili i qetë s’prishi terezi,

Sorra broçkulliti sa pati fuqi.

I qetë, fluturojë bilbili

u ngjit lartë në mal.

E la sorrën majë kalit të bëjë krrau-krrau. S’kaloj vjeshta, sorrën kali e rrëzoi,

i qetë bilbili folenë pastroi.

Tiranë, më 25. 12.2013

Sila zemra                             Maji 2013

Sila zemra,  të themi,

Sytë te ty ne i kemi.

Të kemi xhan, shpirti jonë,

Zemër bardhë qofshë gjithëmonë.

Sot mbushe katër vjeç

Xixëllonjë nga do që shkon,

Thyen akuj, shkëmbinjë thërmon,

Bota jote e, gjitha mistere,

Lumenj ari, lule pranvere.

Je më e mira në gjakun tonë,

Shkemb graniti mbetësh gjithmonë.

Tiranë 19.05/2013

Sila

Sila, lozonjare,

Je çapkëne, je bravare,

Gjyshen tënde,  lumturon,

Nga kati dytë në rrugë e çon.

E do fortë e ke xhan,

Kur mërzitesh me pëllëmbë e gjuan.

Nuk thonë kotë, fjala flori,

Gjyshet i falin mbesa e nipa në pleqëri…

Musa Jupolli

U dashurova gabimisht

u dashurova gabimisht
jo rastësisht e përqafova
bukuri
nurshëm
ecje elegante
në dehje
dashuri e ndaluar !
*
flakë-dritë-përvluese n’shpirt
veshur me fustanellë të mëndafsht
intelegjenca e sharmit të saj
yll’ nesh(ë)
në thjeshtësinë estetike
në barishtën pran liqenit
nën hijën e një peme
gjysëm trupin nën rreze dielli
gjinjët mbështjellur me flokun e gjatë
një këngë e re
një lexim i ri
romani i jetës !
bibla e dashurisë
e putha në ball
e putha në gushë
histori arti
frymëzim letrar
dashuri, kjo fjalë e bukur shqipe
besim në shikim
me shkrim gravuar
gabim
sa gabim i bukur !
*
ruani gabimet e bukura
si të rrahurat e zemrës
ruane Atdheun si sytë e ballit !
Shpirti im I thyer !

Kthimi im 

Shkrimtar i historisë
thyerja e Atdheut tim në dysh
gjysma e romanit n’ egzil
realja dhe imagjinata
në breg të një rrënimi
shprti në përkthim
shikimi im përqendruar
në bukurinë e një vashe
peshojë e lotëve të mi
pa asnjë dyshim më e bukura
liria e plagëve të mia
personazhi i romanit tim
veta e parë
lidhorja e gramatikës shqiptare
në fushën e letrave
ide e fjali
tragjedi antike
shkruar e shkuar kohe
nuk le vulën e kërkuar
nga liria e mbështjellur me lot-gjak
vasha e bukur në lexim
jetësim Nëne
lapsi im shprti i saj
Dritë-Drejtësi Atdheu im
ti që më lexon
recitoje
këndoje
shperndama vargun
në çdo pore t’ Atdheut tim
Liria pa Drejtësi
plagë e pa sheruar !

Fytyra , Pasqyrë Shpirti

Fytyra, kjo pasqyrë shpirti
Në te lexohet gjithë e kaluara
E tashme e ardhme biologjike
Kujtesa e memoareve historike
Ne kishim besimin në Diell
Që të kuptohet dinjiteti
Pyesni të rrahurat e zmrës

Fytyra, bukuri e pa shlyer
Kjo fotografi me ngjyra
Vetëm syri i mirë e sheh
Nëna në Lindje bekim dha
Fytyra zemër dashurie

Fytyra, alfabet e dije
Flakë Promotheu
Ndritë shëndritë
Hënë që reflekton gjethe n’ pemë
Lindje e perendim Dielli
Në liqenin e shpirtit tim
Qiell që jep shkelqësim

Ju betohem n’ fé shqiptare
Për herë të parë e kam dëgjuar
Fjalën Të Dua në gjuhën shqipe
Kjo gjuhë e bukur
N’ atë Fytyrë paqësyrë shpirti

At’ Dhé Gjergj Fishta !

Tokë hap thesarine e Fishtës
Ta gjejmë gjuhën e bukur të shqipes !
Gjergj !
Ky emër I Madh !
Pastaj Gjergj Fishta ,
Ky emër i tridhjetegjashtë shkronjave
Të shkrira në Biblen Shqiptare !
“Lahuta e Malcis”
Këtë Lahutë… babai im
E mbolli në kopshtin e shtëpisë ,
Lexohej natën
N’ fusha e n’ male recitohej,
Shqipërinë Lahuta … kërkonte !
At Gjergj Fishta Atdhé thërriste !
*
Zadrime e nderuar ,
N’ Histori e pa harruar ,
Yt bir shpirt lirie
Shkodra jo rastësisht
Fotografi Kombëtare
Në zemër mban Fishtën tonë !
“E Popullit “!
Tha At Fishta !
Mori e lexoj ,
E Këndoi :
“Gjuha shqype”
“Me gjuhë t’ veten rrnoft Shqynia”
Zgjohu me këtë zë të bukur populli im !

*O Afroditë e Malësisë time !

O Afroditë e kujtesës , banore e përhrshme e Malësisë !
Engjulleshë n’takimet e mia para dhe pas lindjes së Diellit!
Në zemrën time ke mbirë gjithë dashurinë , o engjulliesha ime!
S’ mund të ma kopjoj askush shtojzovallën, se vetëm një është !

Në syrin tënd jetë e agoni janë mbjeshtjellur në një magji !
Buzëqeshja jote Eros si valë flamuri n’ puhinë e shpirtit tim !
Ndjenja ime merr flakërim dhe shpirtin më ndezë o shpirti im !
Diell edhe Hënë marrin ngjyrën e dashurisë në ne të dy!

Të lutem zemër që m’ep përkdhelje në ngrohtësi e dehje!
Në folenë tonë melodi afsh e dashuri e mëndafshta bukuri!
O e bukura e dheut, ujëvarë e pashterrshme më je ti !
Si polenë e luleve pranverore ndritë e shkëlqen n’ bukuri !

O Afroditë ! Lozonjarja ime , gushë e buzë mjalti i vendëlindjes time !
Nuk ka zë as fuqi që ka thirrje aq të fuqishme si unë për TY !
Ti dhe vetëm ti më je dritë e më bënë krenar si Lisi i shtëpisë !
Engjulleshë , dhuruar nga Hyu vetë, për mua o e bukura Afroditë !
Kur Dielli n’ Lindje Afro-Dita Hyjëshon Atdheun tim !

I – fjala

Fjalë të thata në media
Në « Lirinë » e fjalës së « lirë »
_
Në të zeza e artësuar
Dashuria e literaturës
Shpirt e t’ ËSHTË
N’ analizë të foljeve
Biografi e pa shkruar
Komedia e ardhshme
N’ arkitekturë humor
Boem(ë) në varfëri
Prishtinë-Tiranë
Laboratore t’ eksperimenteve
N’ Qiell të mërzitshëm
_
Kjo litaraturë
Që e duamë aq shumë
Nuk do të mbetet në hije

- II – e lirisë
Letër

Deti e Mali me lirizëm*
Aty hapa zemrën
Gravur kujtesën e popullit tim !

Të quajta «»
Ma ngatrrove filozofinë
Ta mësova urtësinë
Ma prishe qetësinë e vuajtjeve
Vetës(i) zbehe idealin
N’ Sofër bukën thyem i deshpruar
Fishtë më the
Gabimin n’ emër të Shqipërisë ta fala
N’ vëlla me përqafove
Po zemër nuk sherove
Unë me kohë e kam kuptuar
Ndarjen e shpirtit të lënduar
Po ti, prap do mbetesh në histori
N’ Historinë tonë të çalë
Histori që merr kohë në vlerë
Vargu im n’ urtësi të fton
N’ shërim të plagëve të LIRISË

musa jupolli,paris

Nga KOLEC TRABOINI

RUMIU
KUR TE VDES

Kur të vdes
kur qefini im të dalë në portë
mos mendoni se kam ikur
nga kjo botë.

Mos nxirrni ndonjë lot
mos qani , mos t’ju vijë keq.
Në ndonjë greminë monstrash
nuk kam rënë e nuk po heq.

Kur ju të shihni
trupi tim të ngurosur
mos vajtoni ikjen time.
nuk po iki, po mbërrij
në dashurinë e pasosur.

Kur t’më lini
brenda në varr
mos më thoni lamtumirë.
Mbani mend se varri është
për parajsën pranë
veç një kurtinë.

Ju veç më shihni
tek zbres në varr.
Tani shikoni kur të ngrihem.
Çfarë ndodh në fund
kur Dielli perëndon
e Hëna bie?

Kjo duket fund
si diell që shuhet
në të vërtetë është agim.
Kur varri mbyllet
e brenda tij të jeni ju
pikërisht atëherë shpirti çlirohet.

Keni parë ndonjëherë
farën në tokë të bjerë
jet’ e re me të a nuk mbin?
Nëse kjo farë quhet njeri
çfarë mendoni se do lindë?

Keni parë ndonjëherë
një kovë në pus të bjerë
e plot sërish të ngjitet lart?
Pse të qajmë për shpirtin
kur si Jozefi del prej pusit,
ai do shfaqet prapë.

Kur për herë të fundit
do mbyllësh gojën, o njeri
fjala jote edhe shpirti
i takojnë asaj bote
me hapësira pakufi.

Shqipëroi: Kolec Traboini