Abdullah Prapashtica
ELEGJI
UDHTIMI I LAPIDARËVE
Pas kësaj kënge
“…do të kthehem në Prishtinë…”
e do të ngjitem në Prapashticë,
aty te gurët e konakut të mbështes kryet,
e ta bëj me një sy gjumë
e me tjetrin sy me pushkë të kthyer kufiri me Serbi,
në frëngjinë e mixhës Lilë do të rri…
që rahat te flini, ju brezat e ri!
Nëse rrugës mbes, unë nuk vdes
pa e pa hirin tim kah e shpërndan stuhia
në Lugjet e Mëdha , te Lugu i Arushës
e deri në majën e Kodrës se Dhelprës e të Ujkut të Gomuarit,
ku ujtë e shiut në dysh ndahet
në drejtim t´ Prishtinës dhe në drejtim t` Vrajës.
Nëse e ndjeni ndonjëherë ndonjë krismë pushke
dine se ka lind ndonjë çun a çupë,
ose një nuse për herë të pare nënë u bë,
ose se është fejua ndonjë vashe a djalë,
ose se një mike i mirë për dark ka ardhë,
ose se armikut plumbi iu mbështet në ballë
nga ndonjë Alban a Ismet Asllan –Luan,
në Prapashticën legjendare te oxhaku i plakut!
E unë e dëgjova një ditë
denjesejn e Shqipes te Porta e Republikës
edhe pse vet nuk isha aty në Kasollen prej Gurit
ku qante sofra e mbështetur për muri
për njerëzit e vet që kishte vite që nuk i kishte parë,
për së gjalli të ndarë!
Një mik me pat than dikur në Stamboll
se në Kuran po shkruan
“…se një ditë ka me ardh dita
kur edhe të vdekurit kanë me marr rrugën për në vatan…”!
Atë kohe vet e mbërrina,
se i pash prind e mi të vdekur duke udhëtua
nga Gjermania për në Prishtinë.
Dhe pas tyre erdhën edhe gurtë e varreve të tyre
dhe u ulen për gjithmonë në rrugën e lapidarëve!
Në Damask, njëherë, më tha Abdyl Latif Arrnauti
se “…do të kthehem në Atdhe ku kam le…”,
por se di se a mbërriti më puthe tokën vet në Mëmëdhe!
Një herë në Stokoholm kur me zbardhi dita
nga qelia e burgut një zog e pash e thash me vete
“…se po më duket se diku e kam pa…,
ndoshta nga dritarja e burgut në Ankara
e ai shkoi për hava…pa bë za!
Ka mbi tridhjetë vjet që trupi im bredhë nëpër botën e madhe
poshtë e përpjetë nëpër jetën e vazhduar nga një tjetër jetë,
ndërsa shpirti im qëndron i pa lëvizshëm në Atdhe,
pran varrezave të luftëtarëve të lirisë
që në lapidar kanë vetëm vitin e lindjes
dhe qe janë shpirti i gjallë i këtij populli të vrarë
nga bishat sllave e greke dhe nga miqtë e tyre hileqar!
Dhe mendoj që miqtë e mi ti ngushëlloj e ti gëzoi
Se jo të tanëve gjaku ujë ju bë,
Se duhet ta din se lufta për liri jeton,
se Lidhja e Prizrenit është gjallë
dhe se asaj po i prijnë Abdyli e Mici i ri 20 vjeçar!
Dhe se armiqve të mi,
atje tekut atë …. kudër që i ka pjell,
ua qafsha me hu gardhi,
se në rrugën për lirin e popullit tim,
jo ata, por as vdekja nuk ka fuqi të me ndal …!
Sepse jeta pa liri nuk ka kuptim,
e nëse para kohës vdes,
amanet tokën o trim, biri im!
