Shkruan;Shaban CAKOLLLI
Ibrahim Ibishi iku për të mbetur i pavdekshëm. Ai shkoi shumë herët, por do të rrojë gjatë. Ai ka mbetur në poezi,prozë,në ese,romane,publicistikë në kujtesën e gjeneratave të cilat i mësoj dhe edukoj,në kujtesen e artdashësve, në themele të palëkundura. Jeta është një betejë për të mbijetuar,një sfidë kohërash ku njeriu rrëpatet për të bërë vepra,madje jeta është si hije,një ditë përendon,jeta është luftë për të arrirë suksese,nisemi me jetën e udhëtojmë gjithnjë me vdekjen,proces i dhimbshëm por i pashmangshëm.Njeriu në jetë nuk kënaqet me të arriturat në jetën e tij,gjëthnjë synojmë majat dhe një ditë ngecim në mes të rrugëtimit.Njerëzit nuk janë asnjë të njejtë as nga pamja,as nga veprat,dikush arrinë më shumë,dikush më pak,dikush nuk arrinë asgjë,fundja pas jetës të gjithë kemi të pashmangshme vdekjen.Askush nuk e din kohën kur ajo do të na gjejë,po të e dinim të gjithë do të pregatiteshim,por vdekja gjithnjë na zë të papregaditur.Jeta ikën si fluskat,dikush vdes pa bërë vepra ose le vepra të shëmtuara,të tillët ose harrohen brenda pak kohësh,ose nëpër breza flitet për veprat e tij të shëmtuara.Disa pas shkuarëjes në botën tjetër lënë vepra të cilat mbesin në kujtesë gjithmonë,me veprat e tyre mësohemi dhe krenohemi.Të tillët janë të pavdekshëm,ata rrojnë në kujtesën e brezave me veprat e tyre madhështore.I tillë dhe i pavdekshëm mbetet Ibrahim Ibishi,i mbajtur mend për veprimtarë kombëtarë,mik,shkrimtar,poet,
Te Ibrahimi, kemi kujtime jo vetëm ne që e njohëm e bashkëpunuam me te,, kan të gjithë nga pak. Kemi se, në të gjithë veprën e tij ai ngjizi në letërsinë tonë,diturinë e arsimin,në shpirtin e popullit të tij, e ngriti si piketa të ndërgjegjes së tij kombëtare në të gjithë tokën mëmë, la vepra që na bën ta kujtojmë përgjithmonë.
Ibrahim Ibishi,aq sa i madh ishte si shkrimtarë e mësues, po i tillë qe si njeri. Fisnik dhe human, burrë kuvendi, i urtë dhe i mençur. Ai kishte kulturë se studjoi dhe e thelloi vet..
Ibra me veprën e tij krijoi vetë shkollë, një koleksion veprash që kanë vlerën e një Akademie që meriton të quhet “Krijues i mirëfilltë” pasi ajo ka vlerat e traditave më të shquara si dhe vizionet e reja të kohës. . Miqtë e tjerë ishin nga të gjithë moshat, krijuesitt, të artit, të anë e kënd trojeve shqiptare e më gjërë.
Ibrahim Ibishin e deshën se ishte për t’u dashur. Lum ai që la këtë emër!Ibrahim Ibishi ishte atdhedashës,mësues i cili disa herë u shpall si mësuesi më i mirë i Kosovës.
Ibrahim Ibishi, (16 dhjetor 1953, Kremenatë e Gallapit – 25 nëntor 2010, Prishtinë), poet, tregimtar, romansier dhe kritik letrar.
Biografia
Me profesion ishte mësimdhënës i Gjuhës shqipe dhe letërsisë dhe mësues klasor. Përpos profesionit të mësimdhënësit ai kishte afinitet për krijimtari letrare në zhanre të ndryshme letrare. Romani “ Shtjella e vetmisë “, që botoi SHB “ Rilindja “, në vitin 2000, nga SHSH të Kosovës u shpall libri më i mirë i botuar në prozë.
Ibishi kishte bashkëpunuar me shumë revista, gazeta e mediume të shikuara, si: “Bota e re“, “Zëri i rinisë“ (më vonë “Zëri“), “Rilindja“ (më vonë “Bujku“), “Pionieri “, “Fjala “, “ Jeta e Re “, “ GEP – i “, “ Kosovarja “, “ Shkëndija “, “ Bota sot “, “Koha ditore “, “ Ylliria Post “, “ Lajm “, “ RTK “, “ Nositi “, Dardanë “, Jehona “ e Bujanocit, “ Kalendari letrar “, “ Verbi “ e ndonjë tjetër.
Vdiq në Prishtinë, më 25 nëntor 2010.
Veprat
Poezi
“ Varr në qiell “, 1995
“ Kaçurrelja që vrapon pas erës “ 2004
“ Baladë shiu “, 2008
Prozë[redakto]
“ Shiu për kërpudha “, 1995
Korbat mbi muranë “, 1996
“ Shtjella e vetmisë “, 20 00 roman
“ Trëndafil në varrezë “, 2000 roman
“ Njerëzit e vjeshtës … “,
IBRAHIM IBISHI-DUA TË JESH HËNË POETI
DUA TË JESH HËNË POETI
Dua
Të jesh hënë poeti
Zjarr dhe qetësi
Në të njëjtën kohë
Dhe dramë e këngë
Të jesh kur ke vetmi
Dua
Të jesh zog perëndie
Që fluturon qiellit tim
Dhe gjëmë e këngë të jesh
Një ditë kur t’ikin ëndrrat
Të kthehesh të tregosh
Se je hënë poeti
Me kurorë xhevahiri – mbretëreshë
Dua
Zog i këtij qielli të jesh
Me plot shpresë në cicërrimë
Fashë drite e zvërdheme
Të shkëlqesh
Tek lëshohesh mbi dritaren time
Në mesnatë
Hënë dhe zjarr poeti
Të shkëlqesh e të jesh
ROMANCË PËR TY DHE MËNGJESIN ME SHI
Nga veranda e Agoras
Përjetoj përpëlitjen e shiut
Mbi gjethurinë e blinit
Dhe flokun tënd
Të ngatërruar me copat e gjumit
E shoh të gështenjtë të përgjumur
( Nëse do të jesh i lumtur thonë
Sajo një përrallë për të dashuren
Që ende fle e patrazuar
Në shtrat princeshe
Dhe vrojto detin e mërzitur
Nga puthjet e pikëlave të imta
E kaçurrelat e saj
Merri në gishtërinjt që të dridhen
Dridhen
Dridhen )
Prej këndej mundohem të të gjej
Në një bredhëritje të përhanshme
Dhomave të pallatit përballë
E nuk të gjej nuk të gjej
E nuk të shoh nuk të shoh nuk të shoh
E patjetër diku je ti
E unë dëshiroj të të shoh të të shoh
Kaçurrelat t’i përkëdhel nëpër shi
Nëpër shi nëpër shi
PRIT NJË HERË SA T’DEL VASHA
Hënë o hënë hënë hirushe
Në mesnatë prit e prit
Vonë kur ëndrra psherëtinë
Prit sa t’del vasha n’dritare
Sa t’del djali me violinë
Rri mbi kopshtin e përgjumur
Plot aromë jorgovani
L’sho fenerin në çardak
Puqi buzët engjëllore
Shfryje afshin mbi zambak
E dikur në fund të ëndrrës
Fshihe syrin në buzë mali
Hije e verdhë sa t’zgjatë nata
N’zemër t’djalit lulja e jetës
Trëndafil me gjemba ari
DIMËR SHIGJETARËSH
Nga mansarda që nuk e kam
Thith cigaren
Pastaj me tymin nëpër pullaze hidhem
Si galat kur krrokasin n’acar
E poshtë nipi në dhomën e prindërve
Kërkon diçka që emrin ende nuk ia di
Qan nga i’here
Me gjuhën time që s’e mbaj në mend
Sikur më thotë: gjysh unë e ti u lindëm sivjet
Pak ditë para vitit të ri
Në dhjetorin e ardhshëm
Do të mbushim një shekull të zbrazët
Ndërsa unë përkëdhel mjekrën
Dhe me tymin e cigares udhëtoj
Hidhem nëpër ëndrra si bandill i vetmuar
Herë qaj si Erjoni
Herë si galat krrokat mbi pullaze
Në këtë dimër shigjetarësh
Një shekull nis e nuk mbaron kurrë
KUR TI FLE
Fle fle fle
Fle fle fle
Ti tashti fle
Fle fle fle
Dhe një nënqeshje në cep buze
Të miklon ëndërrën e pafund
E tashti ti fle
Fle e fle e fle
Unë engjëlli mbrojtës jam
I flokut të shkujdesur
Që ëndërron
E tashti ti fle
ËNDËRR NË BREG LUMI
Ti je romancë e lehtë
Që rrëshqet mbi valët e bardha
Në ditë vere me shi blerosh
Në këngën e dehur
Ti je akord i dhembshëm
Që tingëllon me jehonë
Ti je kaçurrel mbi çerpik
Ti je flutur në shi
Ti je aromë portokalli
Ti je vesë mbi trëndafil
Ti je puhizë në krahë bilbili
Ti je violinë jevgu në ekstazë
Ti je shkumë e bardhë mbi valë deti
Ti je çdo gjë që është e bukur
Si ta zëmë
Diell i fërguar në vaj mandarine
Pas bjeshkës së fundit
Në horizont
Dhe shushurimë vale në mesditë
Ti je pulëbardhë përralle
Dhe sirenë flokëverdhë
Me trup peshku
Ti je çdo gjë që magjepsë
Ti je lamtumirë e ndjeshme
Që lëngon
Ti je ëndrra ime
Në breg lumi tek pushon
KËNGË PËR SHEMIN
Sot vendlindjen e pashë
Vëllaun tim me dhe tek e mbulon
E çka mund të bëja
Unë kundër vdekjes
E çka mund tu thosha nipërve
Për babanë e tyre
Me gjithë atë barrë dergje
Në bebëzat prej qelqi
U thashë: Do ta këput xhaxhai
Një copë qielli dhe do të vrapoj
Anembanë fushave me luledhembje
Deri në amshimin e dehur
Tapë do të bëhem me kupën e helmit
Akoma më i vetmuar do të kthehem
Tek ju
E ju, u thashë, do ta kërkoni shpëtimtarin
Në rrebesh shiu e breshëri do të hasni
Nëpër ortekët e fundit në skaj bote
Do ta kërkoni
Dhe do ta gjeni një ditë
Rrugës nëpër ëndrra somnabulësh
Kur të tjerët baba do t’u thërrasin
PËRTEJ MASKE
Ata që na i futën thikat
Na i dhuruan edhe maskat
Dhe ne ta zëmë frymën tonë i vumë
Kur na i dërguan këto lodra ferri
Të fshihemi bukur na mësuan
E kur të dalim nga terri
Qyqe të bëhemi përgjithmonë
Kur e vë maskën në fytyrë
Ti e do një tjetër emër
Një tjetër gjini lakmon
Dhe një liri që të tjerëve u mungon
PËRTEJ MASKE
Ata që na i futën thikat
Na i dhuruan edhe maskat
Dhe ne ta zëmë frymën tonë i vumë
Kur na i dërguan këto lodra ferri
Të fshihemi bukur na mësuan
E kur të dalim nga terri
Qyqe të bëhemi përgjithmonë
Kur e vë maskën në fytyrë
Ti e do një tjetër emër
Një tjetër gjini lakmon
Dhe një liri që të tjerëve u mungon
KTHIMI
Dhe ti erdhe një natë
Kur ëndërrën më kulloti
Njëbrirëshi i përrallës
Dhe më the se zogjtë fluturojnë
Vetëm në vjeshtë e pranverë
E unë ikjes desh i besova
Kur u nise të shtegtoje me djallin
Nëpër arat me luledielli
Dhe ti erdhe një natë
Kur shi i dashurisë po sitej
Mbi çerpikë
Ti erdhe një natë
Bredhjen time të lodhur të më kujtoje
Nëpër ëndrra të egra
Të më ktheje në shtëpi
Një ditë apo një natë
Ti erdhe
Dhe ta dish s’ka aspak rëndësi
Cila ditë apo natë rrinte zgjuar
Në fushën e verdhë të kalendarit
Dhe unë nuk të prita në dritare
Andej nga shtegtojnë zogjtë e mallëngjimit
Të prita aty prej nga je nisur
Mu në ëndrrën e përjetshme
DHE PËRSËRI IKJA
Çdo gjë që ikë
Nuk është erë shiu
As moshë e dergjur thinjash
Mund të mos jetë viktima
Me vrasësin në vrap pas saj
Ajo që ikë
Me shpirtin maje qime floku
Si erë a si përftim pikëllimi
Shumë leht ti mund të jesh
Ajo që ikë
Dhe dikush që lëngon
Në shtratin e dergjes – për ty
Mund të jem unë ai që të përcjell
Tek ikë me trenin e fundit
Se nuk mund të jesh pranverë
Që shkon e kthehet
Pastaj perdja bie si në teatër
Dhe ikja bëhet pastaj ikje gjigante
Përgjithmonë
IBRAHIM IBISHI-DUA TË JESH HËNË POETI
DUA TË JESH HËNË POETI
Dua
Të jesh hënë poeti
Zjarr dhe qetësi
Në të njëjtën kohë
Dhe dramë e këngë
Të jesh kur ke vetmi
Dua
Të jesh zog perëndie
Që fluturon qiellit tim
Dhe gjëmë e këngë të jesh
Një ditë kur t’ikin ëndrrat
Të kthehesh të tregosh
Se je hënë poeti
Me kurorë xhevahiri – mbretëreshë
Dua
Zog i këtij qielli të jesh
Me plot shpresë në cicërrimë
Fashë drite e zvërdheme
Të shkëlqesh
Tek lëshohesh mbi dritaren time
Në mesnatë
Hënë dhe zjarr poeti
Të shkëlqesh e të jesh
ROMANCË PËR TY DHE MËNGJESIN ME SHI
Nga veranda e Agoras
Përjetoj përpëlitjen e shiut
Mbi gjethurinë e blinit
Dhe flokun tënd
Të ngatërruar me copat e gjumit
E shoh të gështenjtë të përgjumur
( Nëse do të jesh i lumtur thonë
Sajo një përrallë për të dashuren
Që ende fle e patrazuar
Në shtrat princeshe
Dhe vrojto detin e mërzitur
Nga puthjet e pikëlave të imta
E kaçurrelat e saj
Merri në gishtërinjt që të dridhen
Dridhen
Dridhen )
Prej këndej mundohem të të gjej
Në një bredhëritje të përhanshme
Dhomave të pallatit përballë
E nuk të gjej nuk të gjej
E nuk të shoh nuk të shoh nuk të shoh
E patjetër diku je ti
E unë dëshiroj të të shoh të të shoh
Kaçurrelat t’i përkëdhel nëpër shi
Nëpër shi nëpër shi
PRIT NJË HERË SA T’DEL VASHA
Hënë o hënë hënë hirushe
Në mesnatë prit e prit
Vonë kur ëndrra psherëtinë
Prit sa t’del vasha n’dritare
Sa t’del djali me violinë
Rri mbi kopshtin e përgjumur
Plot aromë jorgovani
L’sho fenerin në çardak
Puqi buzët engjëllore
Shfryje afshin mbi zambak
E dikur në fund të ëndrrës
Fshihe syrin në buzë mali
Hije e verdhë sa t’zgjatë nata
N’zemër t’djalit lulja e jetës
Trëndafil me gjemba ari
DIMËR SHIGJETARËSH
Nga mansarda që nuk e kam
Thith cigaren
Pastaj me tymin nëpër pullaze hidhem
Si galat kur krrokasin n’acar
E poshtë nipi në dhomën e prindërve
Kërkon diçka që emrin ende nuk ia di
Qan nga i’here
Me gjuhën time që s’e mbaj në mend
Sikur më thotë: gjysh unë e ti u lindëm sivjet
Pak ditë para vitit të ri
Në dhjetorin e ardhshëm
Do të mbushim një shekull të zbrazët
Ndërsa unë përkëdhel mjekrën
Dhe me tymin e cigares udhëtoj
Hidhem nëpër ëndrra si bandill i vetmuar
Herë qaj si Erjoni
Herë si galat krrokat mbi pullaze
Në këtë dimër shigjetarësh
Një shekull nis e nuk mbaron kurrë
KUR TI FLE
Fle fle fle
Fle fle fle
Ti tashti fle
Fle fle fle
Dhe një nënqeshje në cep buze
Të miklon ëndërrën e pafund
E tashti ti fle
Fle e fle e fle
Unë engjëlli mbrojtës jam
I flokut të shkujdesur
Që ëndërron
E tashti ti fle
ËNDËRR NË BREG LUMI
Ti je romancë e lehtë
Që rrëshqet mbi valët e bardha
Në ditë vere me shi blerosh
Në këngën e dehur
Ti je akord i dhembshëm
Që tingëllon me jehonë
Ti je kaçurrel mbi çerpik
Ti je flutur në shi
Ti je aromë portokalli
Ti je vesë mbi trëndafil
Ti je puhizë në krahë bilbili
Ti je violinë jevgu në ekstazë
Ti je shkumë e bardhë mbi valë deti
Ti je çdo gjë që është e bukur
Si ta zëmë
Diell i fërguar në vaj mandarine
Pas bjeshkës së fundit
Në horizont
Dhe shushurimë vale në mesditë
Ti je pulëbardhë përralle
Dhe sirenë flokëverdhë
Me trup peshku
Ti je çdo gjë që magjepsë
Ti je lamtumirë e ndjeshme
Që lëngon
Ti je ëndrra ime
Në breg lumi tek pushon
KËNGË PËR SHEMIN
Sot vendlindjen e pashë
Vëllaun tim me dhe tek e mbulon
E çka mund të bëja
Unë kundër vdekjes
E çka mund tu thosha nipërve
Për babanë e tyre
Me gjithë atë barrë dergje
Në bebëzat prej qelqi
U thashë: Do ta këput xhaxhai
Një copë qielli dhe do të vrapoj
Anembanë fushave me luledhembje
Deri në amshimin e dehur
Tapë do të bëhem me kupën e helmit
Akoma më i vetmuar do të kthehem
Tek ju
E ju, u thashë, do ta kërkoni shpëtimtarin
Në rrebesh shiu e breshëri do të hasni
Nëpër ortekët e fundit në skaj bote
Do ta kërkoni
Dhe do ta gjeni një ditë
Rrugës nëpër ëndrra somnabulësh
Kur të tjerët baba do t’u thërrasin
PËRTEJ MASKE
Ata që na i futën thikat
Na i dhuruan edhe maskat
Dhe ne ta zëmë frymën tonë i vumë
Kur na i dërguan këto lodra ferri
Të fshihemi bukur na mësuan
E kur të dalim nga terri
Qyqe të bëhemi përgjithmonë
Kur e vë maskën në fytyrë
Ti e do një tjetër emër
Një tjetër gjini lakmon
Dhe një liri që të tjerëve u mungon
PËRTEJ MASKE
Ata që na i futën thikat
Na i dhuruan edhe maskat
Dhe ne ta zëmë frymën tonë i vumë
Kur na i dërguan këto lodra ferri
Të fshihemi bukur na mësuan
E kur të dalim nga terri
Qyqe të bëhemi përgjithmonë
Kur e vë maskën në fytyrë
Ti e do një tjetër emër
Një tjetër gjini lakmon
Dhe një liri që të tjerëve u mungon
KTHIMI
Dhe ti erdhe një natë
Kur ëndërrën më kulloti
Njëbrirëshi i përrallës
Dhe më the se zogjtë fluturojnë
Vetëm në vjeshtë e pranverë
E unë ikjes desh i besova
Kur u nise të shtegtoje me djallin
Nëpër arat me luledielli
Dhe ti erdhe një natë
Kur shi i dashurisë po sitej
Mbi çerpikë
Ti erdhe një natë
Bredhjen time të lodhur të më kujtoje
Nëpër ëndrra të egra
Të më ktheje në shtëpi
Një ditë apo një natë
Ti erdhe
Dhe ta dish s’ka aspak rëndësi
Cila ditë apo natë rrinte zgjuar
Në fushën e verdhë të kalendarit
Dhe unë nuk të prita në dritare
Andej nga shtegtojnë zogjtë e mallëngjimit
Të prita aty prej nga je nisur
Mu në ëndrrën e përjetshme
DHE PËRSËRI IKJA
Çdo gjë që ikë
Nuk është erë shiu
As moshë e dergjur thinjash
Mund të mos jetë viktima
Me vrasësin në vrap pas saj
Ajo që ikë
Me shpirtin maje qime floku
Si erë a si përftim pikëllimi
Shumë leht ti mund të jesh
Ajo që ikë
Dhe dikush që lëngon
Në shtratin e dergjes – për ty
Mund të jem unë ai që të përcjell
Tek ikë me trenin e fundit
Se nuk mund të jesh pranverë
Që shkon e kthehet
Pastaj perdja bie si në teatër
Dhe ikja bëhet pastaj ikje gjigante
Përgjithmonë