Bungu ankohet për pleqërinë
Një ditë dimri plot me acar
I thot hënës ballëndritur
Ti dëshmo për jetën time
Sot jam plakur e lakuar
Por ti fol veç për djalërinë
Gjethet m’bien pa më pyetur
Degët m’thahen pa u takuar
Edhe lahuta nga dega ime
Dje ka dalur e sot lahuton
Zëri i saj përplot sublime
Vuajtjen time e këndon
Sa stuhi e sa rrebeshe
Mu vërsulën, m’ranë n’ballë
Sa sopata dhe sa sharra
Gati qenë për t’më prerë
Gati qenë për t’më çarë, por
Unë s’u tunda, as s’u shkula
Nuk u theva, as s’u përkula
Derisa erdha n’këtë shkallë
Toka ime rrënjët m’i mbajti
Për atë u lidha me një fjalë
Ishte Shpresa kjo fjalë hyjnore
Me shpirtin tim o binjakore
Falë asaj un’ sot mbeta gjallë.
Era e detit aq shum’ më rahu
Atëherë kur Botën e mbështolli
Farën time krahëbardhë
Gjithandej ajo e mbolli
Ndonse sot pas shumë viteve
Trupin tim pesha ma lakoi
Lindjen time qysh para hititëve
Dielli vet me rreze t’arta e shkroi.
© Kasam ShAQIRVELA